Na maanden geen contact hem gisteren toch een berichtje gestuurd, waarna hij me vrijwel direct opbelde. Daar schrok ik behoorlijk van, ineens weer live contact, stemgeluid...
Vijf minuten later stond hij voor mijn neus (je kan een buurman lang ontwijken maar in zo'n geval ben je ook snel bij de ander) en zoals ik al verwacht had was t direct elkaar vasthouden en niet loslaten.
We hebben bij gepraat. Het gaat met hem niet zo goed; Mijn zorgen van de laatste weken waren niet geheel ongegrond.
En tja, ik had het natuurlijk kunnen inschatten, maar aan het eind van het verhaal blijft zijn plaat hangen, zelfs wanneer je er even 4 maanden tussenuit knipt.
Dat hij van me houdt, me mist, over me droomt maar prima in staat is om een band met me in stand te houden zonder me te zien.
Dat hij diep van binnen nog steeds gelooft dat het niet kan tussen ons, ondanks de liefde, ondanks het wel passen bij elkaar. Ondanks dat hij zich eenzaam en gedeprimeerd voelt en me dagelijks mist.

Ik blijf het moeilijk en bitter vinden. Als twee mensen van elkaar houden, elkaar missen, verdrietig zijn zonder elkaar...dan probeer je toch om er iets van te maken?
Het blijft een pittige les voor me. Weet ook niet zo goed wat ik ermee aan moet.

Ik kan natuurlijk niets anders dan het accepteren.

Ik vroeg hem gisteren nog wat zijn woorden te betekenen hadden, zijn liefde, het feit dat hij zegt zich zorgen om me te maken als hij vervolgens 4 maanden in staat is om me volledig los te laten en niet meer met me bezig is.
Hij zegt dat dat mijn interpretatie is, dat ik nog steeds in zijn leven ben, en dat elkaar niet zien soms gewoon makkelijker is.

Anyway...veel tekst, gemeend en uit het hart, dat weet ik wel. Helaas koop ik er zo weinig voor.

Kunst is natuurlijk om me nu niet weer volledig mee te laten slepen. Na een paar uur van omhelzen is hij nu weer weg en de geschiedenis leert dat hij dan meestal weer weken tot maanden in stilte verdwijnt.

En dat doet pijn en laat bij mij een leegte achter.
Voor mij is het nog steeds heel eenvoudig. Ik hou van hem. Punt. En daarbij horen geen moeilijke berekeningen of formules.

Ik hoop desondanks dat ik voldoende kracht heb gevonden om dit keer gewoon vrolijk door te hobbelen.
Ok, even reality check, ok - hij mist me net zo veel als ik hem, ok - zolang hij daar niets mee kan doen moet ik niet in de wachtstand blijven. Het leven is te kostbaar en te kort om zoveel te treuren.

Het zal ongetwijfeld weer een innerlijke dialoog met hem op gang brengen de komende dagen. Ongeschreven mailtjes in mijn hoofd, dingen die ik zou moeten zeggen. Wat allemaal weinig nut heeft, dat weet ik wel.

Misschien zijn we niet klaar met elkaar, misschien moeten we met elkaar verder tot we onze les geleerd hebben. Als iemand me kan vertellen wat die les is, gerne.

Dus ik ga hard mijn best doen om deze ontmoeting een plekje te geven, de rust in mezelf vast te houden en niet van mijn pad te wijken.

Wish me luck, want zoals altijd, kies ik bepaald niet de gemakkelijkste weg...