Het lukt me niet om mijn positieve lijn die ik voor kort te pakken had weer vast te grijpen. Ik snap het niet waarom ik me ineens weer zo down, alleen en ik de steek gelaten voel.
Ja ik weet het dat er verband ligt tussen mijn ex die me niet belangrijk genoeg vond om voor ons te vechten, en dan gedumpt als een zak vuil en gewoon ingewisseld voor een ander.
Hoe kan een mens naar een relatie van 4 1/2 jaar waar ik altijd voor hem klaarstond als er wat met hem was, en er was vaak wat met hem.
Ik heb hem 1 keer echt nodig gehad en toen liet hij me stikken. Maar ja geen oude koeien meer uit de sloot halen.
Het gaat nu niet meer zoeer om mijn ex hoe hij mij heeft behandeld maar meer met de link die het legt met mijn eigen verleden, en toch denk ik dat daar dus de oplossing ligt.
Welke pijn heeft mijn ex getriggerd in onze relatie en daar ben ik nu dus mee bezig en dat doet verschrikkelijk veel pijn, maar ik moet er doorheen, netzo als wij allen hier.
Maar ik wil die pijn en verdriet en afwijzing niet meer voelen.

Ik ben de afgelopen tijd erg bezig om positief over mezelf te zijn en dat gaat steeds beter, en dan voor je gevoel zit je in een keer weer onder het nul punt, en moet je weer opnieuw beginnen, weer opklauwteren.
We komen er wel maar ik vind het nu wel even verdomde zwaar.

Mijn dank is groot, Principessa