Hallo lieve mensen,

Even googelen en ik kwam hier. Wat een vreselijke uitkomst heeft de liefde soms. Nu wil ik toch gelijk met de deur in huis vallen. Want verdriet is erg egoistisch. Jullie hebben er allemaal last van, maar wil toch over mijn verdriet schrijven.

Afgelopen winter werkte ik in een wintersporthotel. Daar ontmoettte ik S. Vanaf het begin waren we onafscheidelijk ondanks dat ie in NL een vriendin had. Maar ik sloot mijn ogen ervoor. Ik dacht: "ik ben bij hem en zij niet en hij zou vast niet 6 maanden vertrekken om in het buitenland te gaan werken als hij zoveel van haar zou houden." En hij hield van me. Dat zei hij. Hij maakte me ook erg kwaad. We hadden de vreselijkste ruzies waarvan ik nooit dacht dat ik dat in me had. In NL namen we afscheid. Hij wilde geen relatie met me. Toen ging ik door een dal. Na een maand kreeg ik een uitnodiging om een borrel te gaan drinken. Hij woont 100 km bij me vandaan en ik ging. Het ging inmiddels weer goed met me. Had een leuke baan gevonden in NL, genoeg contacten en tevreden met mijn leven. Het was weer ouderwets gezellig. Alleen nu was de hoop weer aangewakkerd. Nu zijn we 3 maanden verder en meestal als ik hem zie heb ik het contact gelegd. Vorige week zag ik hem voor het laatst. De twee dagen erna was ik heel erg blij. "Als hij het net zo gezellig vond als ik zal hij me wel bellen." Nee dus. Ik smsje. Geen antwoord. Ik weer smsje: "kom even op msn." Toen heb ik hem gezegd dat ik stapelverliefd op hem was. Hij reageerde afwijzend. Hij zei dat hij van me hield en dat hij me tegelijkertijd een kutwijf vond. En dat hij het te druk had. Ik voor de webcam tranen met tuiten. Ik wilde closure maar dat is weer niet gelukt. Zonder uitkomst heb ik het gesprek beeindigd. Dan hoop ik weer dat ie me belt of tenminste mailt. Zoiets als "schatje, wees niet verdrietig ik hou ook van jou". Alleen het lijkt erop dat mijn verdriet hem koud laat. Vandaag ben ik ziek thuis gebleven van mijn werk. Is dat normaal? Dat je ziek wordt van verlangen en verdriet? Ik kan al twee dagen niet eten, niet roken, heb pijn in mijn schouders en nek en wil alleen maar in bed liggen. Lichamelijk ben ik net zo'n wrak als geestelijk en dat beangstigd mij. Echt heel erg eng dat hij zo'n impact heeft. Nou dit staat op papier. Ga nu even verstrooing zoeken met een joint voor de tv. Dan voel ik eventjes niets....