Soms ga je al klimmend langzaam de berg op. Dan mis je toch net dat ene rotsblokje wat los leek te zitten. Je valt naar beneden, tot...BAM zekeringslijntje! Beetje mijmerend schud je je hoofd en denkt: Nee zo diep als waar ik zat, dat niet meer. Je rekt je spieren, schudt je benen eens los zo hangend aan dat lijntje en zoekt langzaam weer verder naar een stabiele rots. Om zo, ook al is het een eindje, toch weer verder te klauteren.

Met oma gaat het (gelukkig) erg goed. Naar omstandigheden. Mens is weliswaar oud. Erg oud, maar moest er niet aan denken dat er nu iets zou gebeuren met haar. Mijn hele leven leek al op z'n kop te staan, chaos en warboel, en eigenlijk het enige waar ik me juist geen zorgen om hoefde te maken (lees: Opa & Oma) lijkt dan ineens ook een zorgenkindje. Weer een gedachte, een piekering, in dat al veel en veel te drukke hoofd van mij.

Dus het mag ook die terugval. HET MAG VERDOMME OOK! En misschien was de berg wel hoog, ik was al halverwege. En al was de val lang, helemaal beneden kom ik nooit meer. Dat is een ding wat zeker is. Of ik de liefde voor ex kan verwerken? Ik weet het even niet meer, of ik mezelf terugvind? Dat weet ik wel! 100%. En die hoop, hoop op jezelf, dat is de drijfveer die de bergen verzet.

En zo trek ik stiekem die berg gewoon een stukje omlaag. Is ie lekker wat minder hoog. En bereik ik alsnog die top vroeg of laat.