Hoi Janneke,

Om maar meteen met de deur in huis te vallen, ja, er zijn meer mensen die door eenzelfde pijn heen zijn moeten gaan. Ikzelf onder andere, maar er zijn er hier (helaas en gelukkig) heel veel. Helaas, omdat je niemand dergelijke pijn gunt. Gelukkig omdat je wel veel steun aan elkaar kan hebben.

Je schrijft dat hij komende week nog langs zal komen om erover te praten. Begrijp ik daaruit goed dat het allemaal nog niet definitief is? Of is het meer een gesprekje om uit te leggen wat er is? Of begrijp ik het helemaal verkeerd?

Het enige dat ik je zou willen meegeven met betrekking tot dat gesprek is dat, hoe verschrikkelijk moeilijk dat ook is, je het beste je emoties er zoveel mogelijk buiten moet plaatsen. Zodra de emoties hoog op gaan spelen (en dat kan van alle twee de kanten) is er vaak van een écht gesprek waarbij je ook naar elkaar luistert en open staat voor elkaars punten vaak geen sprake meer is. Er komen dan al heel gauw verwijten naar elkaar over tafel, en zo'n gesprek kan dan in no-time uit de klauw lopen, en daar schiet je denk ik niet veel mee op dan. Probeer voor jezelf alles een klein beetje op een rijtje te krijgen over wat er is gebeurd, wat er mis is gegaan, of het herstelbaar is en ga zo maar door. Een enorme opgave weet ik en het zal je waarschijnlijk ook niet lukken om het 100% goed voor jezelf in beeld te krijgen nu (zoals gezegd, de emoties lijken me heel hoog bij je te zitten en dat vertroebeld je beeld erop) maar het kan je rust brengen in je hoofd dan. Als jij weet waar jij staat, wat jij wilt, dan krijg je voor jezelf een klein beetje rust.

Ik hoop dat je er iets aan hebt, en heel veel sterkte de komende tijd. Natuurlijk kan je hier altijd terecht met vragen, of gewoon om effe je verhaal kwijt te kunnen. De meesten hier begrijpen dat prima en zullen je altijd wel willen proberen te helpen daar waar mogelijk.