Zaterdag op stap geweest. Alleen, mijn vriendin had geen zin. Ik ben naar de club gegaan waar ik vaker kom. Heb heerlijk gedansd. En voelde me zelfverzekerd en had het prima naar mijn zin. Sommigen vinden het misschien gek dat ik soms alleen ga stappen, maar dat is voor mij een manier om zelf te genieten en weer te leren om mezelf te redden. Ik doe dit niet om te scoren ofzo, want zo ben ik niet. Ik ben best wel serieus en nog 'ouderwets' (trouw, geen one nightstands, ben pas op m'n 25ste met iemand naar bed geweest: m'n ex waar ik 5 1/2 j. mee heb gehad.) Als ik uitga merk ik dat ik, omdat ik alleen ben en mezelf wel vermaak, best wel mannen aantrek. Ik sta nu wel open voor een nieuwe relatie. Maar ik ga daar behoedzaam en kritisch mee om.
Ik heb me heerlijk uitgeleefd op de dansvloer en toen kwam ik in contact met een jongen. We zijn ergens gaan zitten en hebben heel lang met elkaar gesproken. Over o.a. studies, relaties, trouw, bedrog, etc. Het klikte heel erg goed. Hij zei dat hij normaal op meisjes viel met lang blond haar. En ik ben het tegenovergestelde. En 3 j. ouder dan hem. Uiterlijk was hij ook niet mijn type, maar dat was niet zo belangrijk voor mij. Ik kijk verder dan uiterlijk. Hij was grappig, lief en onzeker. Terwijl hij stoer wilde doen. Beetje ruwe bolster, blanke pit type. Dat raakte me. Ben met hem mee naar huis gegaan (tegen mijn jarenlange principes in). Dus dat was voor mij al heel wat! Heb dat hem ook uitgelegd. Ik voelde me vertrouwd bij hem, anders was ik echt niet meegegaan. Ik vond het eng/spannend..Ben wel 30 j. maar heb hier niet veel ervaring mee:-) Dat vond hij wel schattig..Hij woonde erg leuk, hebben wat gedronken. Ondertussen voelde ik me best wel tja..onzeker, maar ook wel nieuwsgierig. We zijn gaan zoenen. Ik weet niet waarom maar ik moest ineens huilen. Hij reageerde heel lief en ik heb hem uitgelegd dat ik helemaal niet snel huil, maar dat dit mij raakte. Omdat hij de eerste was, nadat het uit is gegaan met mijn ex, waar ik me vertrouwd bij voelde. Hij vond het helemaal niet raar en nam me in zijn sterke armen. Oh, god..wat voelde dat goed zeg! We hebben nog wat gezoend, was heerlijk. Hij wilde dat ik bij hem bleef, hoefde niets te gebeuren, maar wilde gewoon naast me liggen. Ik vertrouwde hem, maar ben toch naar huis gegaan. Ik heb gezegd dat ik hem beter wilde leren kennen en hij wilde dat ook:-) Yes!! De volgende dag belde hij me en vroeg of ik langs wilde komen. Hij wilde heel lief een ontbijtje voor me maken. Ik zei dat ik met een vriendin weg zou gaan en 's avonds ook. Dat vond hij niet echt leuk. Maar hij zou me 's avonds wel weer bellen. Ik was trots op mezelf dat ik niet gelijk alles aan de kant schoof voor een ander. Dat heb ik nl. wel gedaan in mijn vorige relatie. Vanaf dag 1 richtte ik me dan op die persoon, en liet alles vallen. Ik denk dat veel meisjes/vrouwen dat doen. Maar ik heb veel geleerd in deze afgelopen tijd, en ik weet dat dat dus niet gezond is. Heb hem dat dus ook verteld. Snapte hij ook wel.
Hij heeft me 's avonds gebeld, hebben leuk gekletst. Ik vertelde dat ik tijd nodig heb, niet alles in een dag wil proppen. Hij begreep dat wel. Hij vroeg wat ik wilde van hem. Ik legde uit dat ik hem wilde ontdekken. Leuke en minder leuke dingen wilde delen. Nog wat gebabbeld..Hij vertelde dat hij een kat zou kopen. Ok, dat heb ik weer, dacht ik..ik ben nl. erg allergisch voor dieren. Heb dat eerlijk verteld. Nog wat doorgekletst. Hij wilde naar me toe komen, maar ik was zo moe. Dus maar afgesproken voor maandagav., dan zou hij bij langs komen. Spannend!!

De hele maandag met een grote smile rondgelopen:-) Yes, eindelijk voelde ik me weer levend en gewild. Dat deed me erg goed, na alle verdriet en pijn v/d afgelopen maanden! Maand.av. belde hij en hij vroeg me wel 8x of ik bij hem kwam, ik zei dat ik hem bij mij had verwacht. Na wat geklets zei ik dat ik wel naar hem toe zou gaan. Ik stond al bijna buiten, toen hij ineens vertelde dat hij geen klik voelde (??) en dat ik uiterlijk en innerlijk niet bij hem paste. En dat hij mensen heel snel door had. Echt, het voelde alsof ik een baksteen op mijn hart kreeg! Ik had eindelijk na alle negatieve dingen es hoop op iets nieuws en moois. En in een keer..pats:-( Hij had met zijn achterban over mij gesproken..Mmm, ik zei dat ik het heel knap vond dat hij dacht mij te kennen, al na een paar dagen..ahum! Hij vond het sneu voor mij dat ik allergisch was, maar dat paste niet bij hem. Tja, wat moet je dan nog zeggen?? Ik vertelde dat ik het stom vond om daar alle nadruk op te leggen en dat hij mij zo geen eerlijke kans gaf. Hij zei dat de een wat meer bagage had dan de ander en dat hij daar nu niet open voor stond..Tja..Hij wilde eerlijk zijn. Ik heb gezegd dat ik dat waardeerde.. Anyway, ik heb hem veel succes met alles gewenst en doei gezegd. Hij zei: "ja, we houden wel contact". Huh, wat bedoelde hij daar nou weer mee?? Hij wilde toch niets meer?? Mannen, ik snapte er niks meer van.

Nu weet ik dat hij niet ver genoeg voor mij was. Als hij hier al een issue van maakt, dan kan ik er ook niets mee. Ik merkte in onze telefoongesprekken ook dat hij best wel onzeker was, maar dat wilde verbloemen door stoer gedrag. Ik vond dat wel lief eigenlijk. Ik heb veel mensenkennis en had dat snel door. Bepaalde opmerkingen vond ik een beetje kinderachtig. Maar ik wilde hem toch beter leren kennen. Ik ben iemand die de tijd wil nemen om de hele persoon te ontdekken. Als ik echt niet iets met hem wilde, was ik ook niet mee gegaan naar zijn huis. Mijn broer had gister een wijze opmerking. Hij zei dat die jongen misschien niet zoveel had meegemaakt en niet veel gewend was..dat ik hem dat niet kwalijk kon nemen. En dat hij misschien te veel waarde heeft gehecht aan wat zijn achterban voor mening over mij had. Ja, dat kan zo zijn..Maar dit liet meer over hem zien, dan over mij. Het slaat misschien nergens op, want het was maar een nacht en 2 dagen, maar het deed me toch pijn. Ik voelde me eindelijk weer es geliefd en dat hij me tig x vroeg of ik nog langs kwam..dat deed me goed. En dat ik me vertrouwd bij iemand kon voelen, in iemand's armen kon liggen. Ik ben iemand die voorzichtig is geworden door bepaalde (negatieve,pijnlijke) liefdeservaringen. En nu had ik me weer es me opengesteld voor wat komen ging, en was het helaas zo weer over..Ik ben erg blij dat ik zo snel te weten ben gekomen dat deze jongen zo denkt. Dat mijn hart later niet is gebroken, wanneer ik echt gek op hem was geworden. Ik heb hier ook weer van geleerd. Dat het niet aan mij lag, maar aan hem!! Dat ik me realiseer dat ik ook behoefte heb aan iemand die er echt voor mij is. En mij een eerlijke kans geeft. Kortom een nieuw oprecht (!) vriendje. Dat ik niet meer de hele tijd aan mijn ex denk en de liefde die ik nog voor hem voelde een plekje heb gegeven. Dat er leven is na een ex!!

Weer een stapje in de goede richting:-)
Liefs,
Girl2