Met 2 tenen nog in het verleden. De rest van mijn lichaam en geest in het nu. In de toekomst. Mijn blik breder en kleuriger. Tien stappen vooruit en 2 terug. Acceptatie van mezelf. Ik ben wie ik ben. Niet meer wie ik was. Eigenwaarde is een kostbaar goed. Was het verloren door zo veel tegenslag. Nu sta ik met armen gespreid op mijn vernieuwde levenspad. Gevoel en verstand gaan vaak ieder een richting op..zwart-wit is het niet. Niemand pakt mij meer iets af. Ik ben mijn beste vriendinnetje.
Een relatie is een aanvulling, niet een opvulling. Veel geleerd. Over mezelf, die ander en de situatie. Ik zal knokken voor mezelf en ach wie weet wie er in mijn leven (weer) verschijnt? Het leven is vol met pieken en dalen. Ik sta nu eindelijk weer es op een piek. Wel verdient dacht ik zo!

Overmorgen is mijn ex jarig..Voor het eerst in 6 j. ben ik er niet bij. Ik hoor er niet meer bij..Mijn plaats was al na 2 weken opgevuld door een ander. Tja:-(
Ik heb heel snel alle contact verbroken (zie weblogs) nadat het uit ging. Dit omdat ik zo diep gekwetst was door hem. Nu 5 mnd. later ben ik al een heel end verder. Heb al gevoeld dat ik opensta voor een eventuele nieuwe vriend. Gelukkig! Da's wel een bevrijding hoor:-)
Maar nu voel ik me verdrietig. Weet niet zo goed hoe ik dit moet uitleggen. Ik heb via een wederzijdse vriendin laatst gehoord dat mijn ex het heel erg jammer vond dat we nooit meer met elkaar hebben gesproken, dat hij het jammer vond hoe alles was gelopen en dat hij zich realiseerde dat hij zich nogal lullig had gedragen t.o.v. mij. (Da's de understatement v/h jaar..ahum!) Ik denk dat hij dit expres tegen haar heeft gezegd, want hij weet dat ze ook met mij omgaat. Ik denk dat hij mij face to face dit nl. niet durft te zeggen. Nogal stoer type, maar erg klein hartje.

Zaterdag op stap geweest. Alleen, mijn vriendin had geen zin. Ik ben naar de club gegaan waar ik vaker kom. Heb heerlijk gedansd. En voelde me zelfverzekerd en had het prima naar mijn zin. Sommigen vinden het misschien gek dat ik soms alleen ga stappen, maar dat is voor mij een manier om zelf te genieten en weer te leren om mezelf te redden. Ik doe dit niet om te scoren ofzo, want zo ben ik niet. Ik ben best wel serieus en nog 'ouderwets' (trouw, geen one nightstands, ben pas op m'n 25ste met iemand naar bed geweest: m'n ex waar ik 5 1/2 j. mee heb gehad.) Als ik uitga merk ik dat ik, omdat ik alleen ben en mezelf wel vermaak, best wel mannen aantrek. Ik sta nu wel open voor een nieuwe relatie. Maar ik ga daar behoedzaam en kritisch mee om.

Ik ben erg benieuwd wat mede ldvd'ers met de liefde doen die ze (mogelijk) nog voelen voor hun ex-partner. Er zijn een aantal opties mogelijk. O.a. snel een nieuwe relatie beginnen of de liefde diep weg stoppen etc. Ik weet dat bijv. snel in een nieuwe relatie stappen niks voor mij is. Maar wat dan? Ik kan heel stoer doen en zeggen dat ik niets meer voor hem voel. Maar dat is niet waar..Het ene moment heb ik rust en vrede ermee. En later wordt ik onrustig, want ik kan die liefde niet kwijt. Als ik alle lagen van het masker v/h dagelijks bestaan weg haal, dan weet ik dat de liefde die ik tijdens onze relatie voelde (5 1/2j.) nog niet weg is. Mensen in mijn omgeving snappen dat wel, maar ik hoor ook wel es opmerkingen in de trant van: 'Ja, maar hij had al snel een ander en nog steeds gaat hij daar mee, hij heeft je vreselijk pijn gedaan..je kunt toch niet meer van hem houden??'. Tja, in de eerste tijd nadat het uit was, was ik boos en erg gekwetst. En dacht ik zelf ook: ik hou niet meer van zo'n persoon. Maar nu ik wat meer rust heb en mijn leven enigszins weer wat op orde heb, komt toch weer dat 'houden van' gevoel naar boven.

Net gechat met een vriendin van mij..Had ik al een tijdje niet mee gesproken. Eerst over koetjes en kalfjes gechat. Begint ze op een gegeven moment over mijn ex. Ze was hem tegen gekomen tijdens het stappen vorige week. Hij zei dat ie 't jammer vond dat ie mij al zo'n tijd niet had gesproken en dat het zo gegaan is en hij zag nu wel een beetje in dat hij lullig is geweest..
Tja, na al die maanden van verdriet en verbazing waarom hij mij zo laag heeft behandeld, krijg ik dit te horen. Sinds die knullige chat (zie mijn weblogs) heb ik alle contact verbroken en hij heeft nooit weer wat van zich laten horen. Ik moet je zeggen dat ik erg gekwetst door hem was. Nu heb ik al een aantal fasen van 'rouw'verwerking gehad. Gelukkig..ik voel me nu sterker. Af en toe nog wel es wankel. Maar da's ook niet verkeerd.

Waarom, waarom waarom? Dat maalt regelmatig door mijn hoofd..Geen idee, wat ik fout heb gedaan. Ik heb alles gegeven wat ik kon. Dat weet ik zeker. Heb gehouden met heel mijn hart van jou. Heb je verdedigd waar ik kon. Heb heilig geloofd in het begrip 'trouw'. Heb je gesteund in alles wat je deed. Heb je genoeg vrijheid gegeven. Nooit geclaimd..Heb geloofd in jou. Jou als persoon. Heb geloofd in ons, ons samen. Heb geloofd dat jij mij nooit zou kwetsen..
Helaas, jij bent degene geweest die mijn hart heeft gebroken. Op een zeer respectloze manier. Geen idee of ik ooit nog iemand kan vertrouwen zoals ik jou vertrouwde 5 1/2 j. lang. Ik wil graag vertrouwen hebben in de toekomst. Ik hoop dat er een dag komt dat ik weer iemand kan toelaten in mijn kostbare hart. Maar soms dan knaagt er zo'n gevoel van sentiment..Oh, was jij nou maar hier, mijn maatje voor zo lang.

Voorbij, de tijd van ons.
Ik alleen in het zwarte gat met een plons.
De tweede keer dat ik iemand moet los laten.
Oh, ik voel me zo verlaten.
Soms dring je weer binnen in mijn gedachten.
In mijn slaap, tijdens eenzame nachten.
Ik mis de lieverd, mijn maatje.
Ik stop mijn liefde voor jou in een laadje.
En ik ga verder met mijn leven.
Ik hoop dat ik je op een dag kan vergeven.
Vanwege al het leed en verdriet.
Waarmee jij me achterliet..