Hallo lieve mensen

Ik bener gisteren niet aan toe gekomen om een blohg te schrijven omdat ik de hele dag aan het werk was en nu misselijk ben en pijn in mijn buik heb. Ik ben moe en de tol van het weinige slapen en bijna niet eten en drinken begint zijn tol te eisen. Mijn hoofd speelt spelletjes met mij en mijn hart is uit mijn lijf gerukt. Ik voel een groot gapend gat want mijn meisje, de liefde van mijn leven, mijn maatje is er niet meer en mijn hemel wat mis ik haar.

Ik heb haar eergisteren even een whatsappje gestuurd en daar reageerde ze op binnen 10 min..... Hierdoor is een gesprekje op gang gekomen wat ik uit eindelijk zelf heb afgekapt. Gisteren morgen heb ik haar een fijne dag gewenst en aan het einde van de dag een om te vragen of ze een mooie dag heeft gehad. In alles gevallen stuurt ze terug en is ze open en stelt mij ook vragen. Ik weet dat het misschien het betse is om helemaal geen contact te hebben maar ergens voel ik diep van binnen dat het nog kan veranderen en als ik er dan mee op ga ik me neerleggen bij een situatie waar in ik gemanoeuvreerd wordt. Ja ik ben buitenspel geplaatst, monddood gemaakt door van de ene op de andere dag te stoppen en het contact te willen verbeteren.

Ik voel aan alles kanten dat het de angst nis die regeert en wat een van de grote veroorzakers is van de breuk. Daarnaast begrijp ik nu dat haar ex nog te veel in haar hart zit en dat ze het gevoel heeft dat ze dat nog niet helemaal verwerkt heeft en dat ze het gevoel heeft hem te bedriegen als ze met mij is.

Dat zijn kut dingen om te horen en vooral om die te pareren..... Ik ben monddood gemaakt en erger nog vleugellam. Soms moet ik vechten tegen het gevoel of dat we wel echt contact hebben gehad. Of niet alles een leugen is geweest. Buiten het feit dat ik aan de kant gezet ben heb ik ook het gevoel van belazerd te zijnn. Die gevoelens kan ik aardig relativeren.

Gisteren tijdens mijn wwrk kreeg ik ineens een paniek aanval en moest huilen. Mijn hoofd liet beelden zien van de mooie momenten en ik werd eer zo door geraakt dat de angst en het verdriet dat dat er (voorlopig) niet meer in zit me overweldigde en ik het niet kon handelen. Ik spreek nu veel met 3 vriendinnen ( het zijn toch vrouwen met vrouwen intuïtie en denken) Een is ervaringsdeskundige in het zelf hebben van bindingsangst, de ander is psychologe en de ander is huismoeder en net gescheiden door zel de keuze te maken om weg te gaan. Alle drie onafhankelijk van elkaar geloven niet gezien alle feiten en de geschiedenis dat dit echt over is en dat ik strijdbaar moet blijven omdat dit, hoe moeilijk ook, een vluchtpoging is. Ze adviseren me alle drie haar de rust en de ruimte te geven, geen druk op haar te leggen en nijn eigen leven oppakken en inhoud geven en vooral niet opgeven.

Dat ga ik dan maar doen. Ik laat voorlopig niets van me horen en als zij uit zichzelf reageert dan zal ik niet direct reageren. Ik merk dat ik dodelijk onzeker ben geworden in deze situatie. Ik die normaal gesproken de oplosser was en die altijd mogelijkheden en hoop heeft is een lamgeslagen persoon die niets meer weet en doet. Mijn maatje iss weg en dat doet zo veel pijn ik mis dat nog meer dan alle andere dingen. Ik ben zelfs op het punt dat ik denk..... Al zou ik nooit meer met haar mogen of kunnen vrijen dat zou ik niet erg vinden als iok mijn maatje maar terug heb. Natuurlijk weet ik dat dat onzin is omdat ik de intimiteit ook zo mis en ook niet weet of ik überhaupt nog wel zin heb om ooit me daarmee bezig te houden.

Ik ben inmiddels al weer 2 uur wakker en ben helemaal kapoy en heb geen puf meer dingen op te pakken maar zal wel moeten.............