Het is intussen al weer een aardige tijd geleden, ik kwam thuis nadat ik voor m'n oudste zoontje gezorgd had een week lang (heeft extra zorg en aandacht nodig, vandaar). En out of the blue sky klonk ineens... "Ik ga bij je weg..." Een golf van ongeloof donderde over me heen, beter gezegd overdonderde me.

Een periode van verwarring is wat volgde. Soms leek het erop dat het toch niet zo serieus zou zijn. Al heb ik een aantal keren proberen "er over" te praten met haar. En dat lukte dan nooit echt... er kwam altijd wel iets tussen.

Inmiddels zijn we zo'n drie maanden verder. Het "M" woord (Mediator) is gevallen deze week. Het gaat definitief worden. En dat na bijna 20 jaar samen. Unbelievable. Wat leek op dat één van de partners het "even in de bol" heeft, wordt een compleet einde van 'n relatie. Vermoedelijk zelfs een "gevecht" om 't geld, de kinderen, de plichten (voornamelijk voor mij) en de rechten (voornamelijk voor haar). Ik ben ongelofelijk boos, zowel op haar, als ook op mezelf. Ik heb datgene wat ze nodig had gegeven, dat heeft me ergens gebracht waar ik nu sta: tussen de (bijna) puinhopen.

En dan gaat er best wel wat door m'n hoofd: hoe ga ik m'n "normale leven" weer oppakken, ga ik ooit weer een leuke vriendin vinden (vluchtgedrag... I know). Het zijn ook maar gedachten. Ik heb geen idee (meer) hoe om te gaan met een dergelijke situatie. De vorige keer, da's best al wel weer even geleden.

Ik ben er even een paar dagen uit. Zit (heerlijk) aan de kust... Enerzijds rust, anderzijds is 't een aardige uitdaging om niet het verdriet (al) te voelen. Ik ga proberen nog wat te relaxen vanavond en te slapen vannacht.

De tijd zal 't leren... toen was geluk nog heel gewoon. Wie weet ooit weer. I hope so.