Het is intussen al weer een aardige tijd geleden, ik kwam thuis nadat ik voor m'n oudste zoontje gezorgd had een week lang (heeft extra zorg en aandacht nodig, vandaar). En out of the blue sky klonk ineens... "Ik ga bij je weg..." Een golf van ongeloof donderde over me heen, beter gezegd overdonderde me.

Een periode van verwarring is wat volgde. Soms leek het erop dat het toch niet zo serieus zou zijn. Al heb ik een aantal keren proberen "er over" te praten met haar. En dat lukte dan nooit echt... er kwam altijd wel iets tussen.