Mooie en zinnige vragen stel je.

Ik denk dat het, alles bij elkaar, vooral een optelsom van een paar cruciale factoren is geweest die er uiteindelijk voor hebben gezorgd dat ik me uiteindelijk ben gaan bewegen in de richting van ‘inzichtelijk ontwikkeling’. Dat ik achter bepaalde dingen kwam. Meer aandacht leek te krijgen voor processen in en aspecten van mijzelf die (nog) extreem veel aandacht opeisten en ‘heling’ nodig hadden.

Heel cruciaal hierin is toch wel mijn omgeving geweest. En dan vooral: die enkele mensen om me heen die mij reflectief wisten te prikkelen. Die mij een spiegel voorzetten. En dan niet ingesmeerd met vaseline en zachte sfeerbelichting om mij te ontzien, maar precies zoals de zaken in elkaar staken. Harde werkelijkheid. Personen die mij niet in alles wensten te bevestigen, om mij maar ‘een (kunstmatig) prettig gevoel over mijzelf te bezorgen’. Daarin ook eerlijk en dus kritisch waren. Vanuit eigen ervaring en de bereidheid om dieper te gaan.

Daarom is een forum zoals deze ook zo waardevol. Niet iedereen heeft namelijk het geluk om in directe omgeving enkele personen te hebben die hen ook dat noodzakelijke reflectieve support kunnen bieden. Hier kun je deze personen wel tegenkomen en zonodig 'uitkiezen'. En de adviezen, inzichten en reacties eruit filteren die jou in het bijzonder op de diepere lagen van jezelf aanspreken.

Ik moet hieraan toevoegen, dat dit ook een proces is geweest in de wisselwerking tussen mij en de personen die hieraan hebben bijgedragen.

Want: ik herinner mij ook die extreme behoefte die ik had om bevestigd te worden in mijn pijn, verdriet, boosheid en teleurstelling. Ik had het nodig om te horen “Jij verdient dit niet’. Of “nou, hij komt zichzelf nog wel tegen en dan is het voor hem te laat” Of: hij is gek dat hij je laat gaan”, of “hij heeft issues”. Ik was ook heel behoeftig naar de erkenning ‘dat het niet mijn schuld was’, ‘dat het niet aan mij had gelegen’.

In het begin, wanneer ik dan iemand tegenover me had die vragen ging stellen over mijn rol in het geheel, mij wees op mijn mogelijke ‘aandeel’ en zich daar kritisch over uitliet, dan ging ik resoluut in de verdediging. Op mijn achterste poten. In mijn beleving werd ik niet gehoord. Voelde het alsof iemand mij afviel en geen benul leek te hebben voor mijn verdriet. Want: ik had verdriet om alle ellende. En die ellende was het gevolg van de breuk – en alle gebeurtenissen die uiteindelijk garant hadden gestaan voor die breuk. En dan wees ik naar de ex-partner. Want hij was toch de bron van mijn ellende?! Hij was toch de bron van de breuk?!

Maar was dat echt zo?

Ik heb mezelf echt moeten leren ‘openstellen’ voor de kritische kanttekeningen en spiegels die mij voor werden gehouden. Ging ook met veel weerstand in het begin. Is echt een proces geweest, waarbij er innerlijk verschuivingen begonnen te komen. Over mijn ‘te lang blijven in een relatie’, die emotioneel ongezond voor mij was. Of, eigenlijk, ongezond voor beide partners. Hoe het kwam dat ik niet geloofde in mijzelf? Waarom gunde ik mijzelf niet 'beter'? Waarom ik bereid was zoveel te incasseren? Wat mij zo tegenhield aan de wetenschap ‘alleen te moeten zijn’? Waarom ik de partner in kwestie verantwoordelijk hield om mijn behoeften te vervullen – en hoe het kwam dat ik deze niet zelf wist te vervullen?

Wezenlijke vragen. Maar heel pijnlijk. Heel confronterend. En heel eng. Iets waar ik ‘van weg wilde’.

Nu weet ik: de weerstand kwam voort uit mijn angst, wat ik wel niet allemaal zou gaan tegenkomen als ik deze kritische, confronterende vragen op mij in zou laten werken. Ze zou gaan ‘toelaten’. Hiermee de deuren zou laten openen van allerlei hermetisch gesloten kamertjes, waar nog zoveel rotzooi achter was opgeslagen.

En dat ik, ja, misschien wel zou moeten gaan erkennen dat ook IK verantwoordelijk was geweest voor hoe de relatie vorm had gekregen, hoe de wisselwerking zich had gemanifesteerd en op welke punten het uiteindelijk ook niet meer ging. Voor beiden niet.

Ik moet daar ook aan toevoegen, dat het ook wel in mijn karakter ligt om te willen ‘onderzoeken’. Om me toe te leggen op dat soulsearchen. Om dieper te gaan, te ontdekken waarom. ‘En hoe het toch komt, dat…’. Zelfonderzoek. Ik ben nieuwsgierig waarom ik ‘werk zoals ik werk’. Vind die ontdekking ook heel spannend, om steeds opnieuw nieuwe aspecten van mijzelf tegen te komen, of veranderd te zien. Maar ook om erachter te komen welke vervelende mechanismes er bij mij getriggered kunnen worden – en waar dat dan naar terug te voeren is.

Wat ik eerder schreef, over ‘liefde’ verwarren met onvervulde behoeften die je projecteert en bij een partner gaat neerleggen: ik kwam daar achter, toen de overal vandaan geplukte losstaande inzichten, ineens in elkaar leken te grijpen. Waarbij die ‘klik’ die ik binnenin ineens ervaarde, mij een verhaal begonnen te vertellen. Over mijzelf. Over mechanismes. Patronen. Angsten. Behoeften. Een leven. Toekomst, heden. Maar zeker ook verleden.

Ik weet niet zo goed of ik ‘specifiek’ iets heb gedaan, waardoor er grote veranderingen begonnen plaats te vinden in de wijze waarop ik relaties ging zien en aanging – en dus anders ging vormgeven. Ik denk dat het, alles bij elkaar, gewoon de bewustwording is geweest van mijzelf. Soort van ontwaking. En daardoor ging ik automatisch dingen anders benaderen, er anders mee om.

Kan ik je ook heel veel voorbeelden van geven, maar wil mijn reactie aan jou niet ellenlang maken. Oh, wacht, dat is ‘ie volgens mij al…