Ik haat het. Dat klote gevoel dat ik heb. Die pijn. In mijn vorige post vroeg ik me af hoe lang het nog zou duren voor ze volledig uit mijn hoofd zou verdwijnen. En op dit moment heb ik echt het gevoel alsof dat nooit zal gebeuren. Ik blijf er over gaan in mijn hoofd. Alles opnieuw en opnieuw, alsof ik het zelf niet kan tegenhouden. Dan komt op hetzelfde moment dat verstikkende gevoel opzetten. Die pijn, dat gemis. Ik voel me niks waard op dit moment. Mijn leven zonder haar is ongelofelijk saai. Ik heb niks te doen. Mijn vrienden werken allemaal en 's avonds willen ze bij hun vriendin zijn. Nieuwe mensen ken ik nog niet ( buiten een paar via deze site ) en het zegt me allemaal zo weinig. Ik heb geen zin in dit alles. Niets spreekt me aan. Niets dat me ook nog maar in het minste kan bekoren. Ik leef volop op automatische piloot. Handelen zonder denken, zonder nog ergens bij stil te staan.

Komt er dan nog bij dat iedereen die niet hoeft te werken op vakantie is. Mijn ouders zijn weg, mijn broer is bezig met te verhuizen naar een ander land en ik zit helemaal alleen thuis. Zo kan ik mijn leven eigenlijk opsommen : Opstaan, werken, eten, slapengaan. Dat is het. Niets meer. Niets van wat het geweest is.

" Niet bij de pakken blijven neerzitten ": zegt iedereen. Dat probeer ik, maar elke keer wanneer ik probeer op te staan, dan val ik weer. Ik weet niet hoe lang ik zo nog verder kan. Ze betekende zoveel voor me, nog steeds eigenlijk. En om dan te moeten ontdekken hoe weinig ik voor haar beteken, dat helpt er ook niets meer aan. Het ergste wat me nu steeds weer te binnen schiet is wat ze ooit gezegd heeft tegen me, aan de telefoon. Dat ze zich niet kon binden, en dat dat aan haar lag. Dat ze altijd op zoek gaat naar betere dingen. En dat "betere" is dan iemand die voor geen haar te vertrouwen is, iemand die geen respect heeft voor zijn eigen gezin en ook niet voor het geluk van iemand anders. Is dat dan beter dan wat ik gaf? Ik heb echt geen greintje zelfvertrouwen, en alles wat ik doe lijkt zo nutteloos. Het draagt nergens iets bij.

Ik voel me echt waardeloos op alle gebied. Ben ik niet goed genoeg? Ben ik niet wie ik denk te zijn voor iemand? Ik heb mijn beste vriend enkele maanden geleden gevraagd waarom hij mijn beste vriend was, waarom hij dat wou zijn ( ik ken hem al 15 jaar ondertussen ! ). Hij schrok van die vraag, maar kon niet antwoorden. En het zijn die antwoorden die ik zo nodig heb. Ik wil voelen dat mensen om me geven, ik wil nodig zijn. Ik wil liefde geven en krijgen. En ik heb nog nooit zoveel liefde kunnen geven aan iemand als aan mijn ex. En dan gooit ze dat weg voor een "beter" iemand. Niets van waar ik voor stond, houdt nog steek. Alles waar ik in geloofde is weg. Ik ben emotioneel gekraakt, door die vent en door haar. Ik geloof er niet meer in. Niet in de liefde en niet in wederzijds respect. Als het er op aankomt, dan sta je toch maar alleen. Niemand is nog bereid te vechten en ik heb geen kracht en zin meer om het nog te doen. Ik glij terug naar af. Ook al doe ik nog zo mijn best om verder te gaan. Opgeven mag niet. Dat mag ik niemand aandoen. Mijn ouders niet, mijn broer niet. Het weegt zwaar. Ik zit aan het einde maar ik mag niet doorbreken. Ik moet het allemaal maar dragen. Ik blijf zitten met de gevolgen van iets waar ik niet om gevraagd heb. Ik heb moeite gedaan om haar gelukkig te maken, verdien ik dan geen geluk? Een beetje respect misschien. Een relatie waar voor gevochten wordt, in plaats van alles gewoon overboord te gooien met een mager excuus?

Het klinkt misschien ego?ɬØstisch, maar waar blijft mijn beloning? Wanneer krijg ik een keertje wat geluk? Iemand die eerst voor onze relatie vecht, en pas opgeeft als alles verloren is. Ik haat het dat ze zomaar is weggelopen van me. En dat ze doet alsof er niets gebeurd is. Dat deze relatie nooit gebeurd is. Zo doet ze altijd. Ze denkt niet aan wat ze heeft aangericht. Zij amuseert haar te pletter ( concerten, reisjes, noem maar op,... ) en ik kom er al helemaal niets meer bij doen. Je zou toch denken dat het iets moeilijker zou zijn om zomaar verder te gaan. Maar zo speciaal was ik blijkbaar niet. Niet speciaal genoeg om even voor stil te staan. Ik ben afval voor haar.

Iedereen hier zegt dat ze het nog wel zal voelen. Daar geloof ik niks van. Zij hoort bij het soort mensen die vanalles kunnen uitvreten en dan nog altijd met hun achterste in de boter vallen. Die terugslag zal er nooit komen voor haar. Ik ben er zeker van. Ze zal nooit denken dat ze de verkeerde beslissing gemaakt heeft. Ze zal er nooit spijt van hebben, en nooit pijn voelen voor mij.

ps : lang, ik weet het. Maar ik weet anders niet waar ik er mee heen moet.