Hoi allemaal,

Zoals in mijn vorige blog-item beschreven, had een gezamenlijke vriendin afgesproken met mijn ex-vriendin.

Dit was de eerste keer dat iemand die we allebei kennen met mijn ex sprak. En dus had ik haar gevraagd hoe het met mijn ex-vriendin was.

Ze heeft een nieuwe baan weer in het buitenland, al is het nu maar Duitsland maar toch redelijk ver weg van Nederland (waar precies, mag ik schijnbaar niet weten). En het gaat redelijk goed met haar. Onze gezamenlijke vriendin kon niet alles vertellen want dat was tussen vriendinnen, dat begrijp ik ook al steekt het ook wel dat mijn ex nu meer tegen haar kan vertellen dan tegen mij.

Op zich is het oké natuurlijk dat het goed met haar gaat, al zit daar vanuit mij toch ook wel een nare bijsmaak aan aangezien ze dus zo makkelijk zonder mij kan, maar ja dat is dat proces waar we allemaal doorheen moeten.

Wat me toch wel hard trof is dat ze nu een baan heeft en verhuisd. Ze gaat helemaal door zonder mij, en ook al wist ik dat ze aan het solliciteren was, komt dit op de een of andere manier hard aan. Het is zo stom, je weet dat het gaat gebeuren en als het dan daar is ben je er toch nog niet genoeg tegen bestand. Het maakt alles nog definitiever, we zullen elkaar nooit meer zien (behalve dat ze binnenkort nog wel wat spullen zal willen komen ophalen) en gewoon verder gaan alsof onze tijd er niet geweest is en als je elkaar nooit meer ziet is er ook geen kans meer dat ze er ooit op terugkomt (ik weet het is niet slim dat je daar een beetje op blijft hopen).
En dat verder gaan moet ik dus nog voor elkaar zien te krijgen, voelt zo oneerlijk aan dat zij al zo veel verder is, ook al weet ik best wel dat dat iets is wat ik zelf moet doen.

Excuses voor dit klaag-item, maar het moet er even uit.

crushed