Start › Blogs › Koi's blog

en dan bestaat je leven ineens uit niets en alleen gesprekken

afbeelding van Koi
Ma, 04/04/2011 - 11:54 — Koi

Net terug van de arts. Heb nu iedere week een gesprek met mijn huisarts en ook iedere week een gesprek met de psychiater. Huisarts noemt mijn situatie complex. Sleurt al jaren aan, heb ontzettend veel voor mijn kiezen gekregen. Sta verder als de meeste mensen van mijn leeftijd in het leven, denk ontzettend veel na over wie ik ben en wat ik hier doe. Dat zou een positief iets moeten zijn maar zo voelt het niet. Als ik om me heen kijk zie ik mensen die tegenslagen hebben maar gewoon lekker hun leventje leven en hier binnen aantal dagen weer boven op zijn. Mijn situatie lijkt nooit te veranderen. Atm is alles naar de knoppen geholpen lijkt wel. Studie op pauze, hele dag maar malende over die rot situatie, weer een persoon weg uit je leven waar je zielsveel van hield. Stond bijna op het punt m te bellen, toch maar niet gedaan. Hoop dat dit gedoe snel over is, i think i do deserve the sunshine in my life.

Ma, 04/04/2011 - 12:22 — Petras5
afbeelding van Petras5

Koi

Lieve Koi ..ben trots op je , probeer niet teveel te piekeren meid ..zoals je zegt jij verdient ook zonneschijn in je leven .
Komt allemaal wel weer ....nu werk je keihard aan jezelf en komt hier sterker uit
Liefs Petra xx

Ma, 04/04/2011 - 14:53 — Theo_1956
afbeelding van Theo_1956

@Koi

Je bent hard begonnen om aan jezelf te werken. Hartstikke goed. Wel lastig. Ik denk wel dat je tijd nodig hebt. Gun je zelf dat. En volhouden! Veel sterkte. Groetjes, Theo.

Ma, 04/04/2011 - 22:10 — petals (of verwijderd)
afbeelding van petals

meid ik voel me net zo ik ga

meid ik voel me net zo ik ga morgen naar de huisarts heb met mijn baas gepraat vandaag, zit ook tegen de overspannenheid aan als ik het al niet ben. Ik herken het heel erg!! Ook ik ga voor de derde keer alweer, maar weer terug naar de psycholoog. De jaren voor mijn relatie waren al heftig met veel spanning, ben zelf ook een piekeraar net als jij. Het lijkt alsof iedereen om me heen bezig is met constructieve dingen, ondertussen zit ik op mijn 30e op een rot-zolderappartement waar ik helemaal niet wil zitten, heb geen enkele financiele ruimte om wat aan mijn leven te veranderen, mijn baan op een laag pitje vanwege overspannenheid. Ik had mijn leven me ook heel anders voorgesteld en bij mij is het ook zo elke keer als ik denk dat ik een stapje verder ben, dat ik eindelijk op mijn plek ben komt de volgende klap ook weer. Ook ik wil hem nu zo graag bellen, hij weet nota bene helemaal niks van de medische mallemolen die ik doorga op het moment, de stress maar ook de lichamelijke klachten. Zo gek, dat iemand die je dan juist zou moeten steunen er ook weer niet is, soms vraag je je af wie blijft er nog over. Ik ben verdorie al twee weken aan het proberen om iemand mee te krijgen naar een rotonderzoek dat ik moet ondergaan, zus op vakantie ouders willen niet mee en een van mijn beste 'vriendinnen' heeft ook te kennen gegeven niet te kunnen want ze is die dag vrij. Ben het echt meer dan zat. Maar ik heb besloten dat ik niet bij de pakken neer ga zitten, ik ga sterk zijn en ben te trots om te gaan vragen help me alsjeblieft, ik heb gekozen voor de vrijheid voor mezelf en te zorgen voor mezelf nu, ga dingen doen om te ontspannen en te werken aan mezelf, en ook leuke dingen doen in plaats van malen. We kunnen elkaar steunen!