Jeminee, ik sta vandaag voor het eerst weer stil bij D. Hij is een aantal weken niet in mijn gedachten geweest. Serieus niet! Had wel door hoe het zit en heb hem uit mijn hoofd en leven gebannen. Ik merk achteraf wel dat ik niet helemaal lekker in mijn vel zit, maar hij was weg uit mijn gedachten.
Heb het ook heel druk gehad en dat werkt mee, maar ben de laatste tijd erg veel met mezelf bezig geweest.
Wie ben ik? Wat wil ik? Daarnaast stoorde ik me groen en geel aan collega's en zelfs clienten binnen mijn werk (!)
Onbewuste manier van hem willen vergeten maar toch weer in de knoop met mezelf zitten?
Ik weet het niet, dacht er dus tot een paar uur geleden niet over na.
Hoe het komt dat ik dat nu wel doe? Omdat hij na nooit meer contact te hebben gehad een paar uur geleden mijn facebookstatus heeft geliked!!!
Stom he? Dat dat me weer zo van mijn stuk kam brengen.
Lekker boeiend ; who cares?
Maar ineens BAM kwamen de frustraties van de afgelopen weken weer boven. Ik heb me stom gedragen naar mensen toe en dat heeft echt wel iets met dit gebeuren te maken gehad.
Alleen zag ik dat zelf niet in... Gefrustreerd ben ik.
Ik wil zo graag weer die zelfverzekerde onafhankelijke Isa zijn, maar hoe hard ik ook speel alsof ik dat ben diep van binnen zit een overgevoelige, onzekere, gefrustreerde vrouw die zichzf zo langzamerhand gek aan het maken is....
En wat ik eraan moet doen?!? Ehm misschien maar weer verstand op 0, niet nadenken en niet doorhebbem hoe gefrustreerd ik eigenlijk ben, want een andere manier weet ik gewoon niet.
Als hij nou maar weer gewoon stil blijft....