Zeer herkenbaar dit, ik kan mezelf meestal net aan in de hand houden, totdat iemand me vraagt... hoe gaat het? en dan niet een willekeurige voorbijganger, maar iemand die iets dichterbij staat.... en hoe dichterbij... hoe harder ik jank... met een collega begint mn onderlip te trillen en worden mn ogen vochtig en mompel ik een vluchtig... het gaat... of (eerlijker) niet zo best, als een vriend of vriendin het vraagt begint het te druppen, als mn familie, haar familie of nog erger... zij zelf het vraagt.... val ik in no time uiteen tot een jankend hoopje ellende

wat een inktzwarte hel is dit, afleiding is mn enige redding, me helemaal stuk sporten zodat ik doodmoe thuis kom en hopelijk in een droomloze slaap val, want het dromen zelf is fijn.... maar het wakker worden in een groot leeg bed komt dan nog harder aan...

Sterkte Kuil, ik ben je blogs chronlogisch aan het lezen en herken er heel veel in