Moet het volgende even kwijt..

Gisteravond een bericht gekregen van mijn ex dat haar zoontje na bijna 7 maanden ineens zo'n verdriet heeft omdat hij moet wisselen tussen verschillende huizen. Dit is namelijk omdat wij nog samen een koophuis hebben maar om de 2 weken in het huis blijven totdat het huis verkocht is.

Ik was de stiefvader van haar zoon en ik mis het mannetje nog dagelijks. Ik heb namelijk van zijn 3e tot aan zijn 8e levensjaar voor hem gezorgd in een samengesteld gezin.

Nu wil zij de afspraak voor het verblijf in het huis aangepast hebben zodat zij volledig in het huis kan blijven omdat hij zo'n verdriet heeft, niet omdat hij mij mist (dat zal ze toch nooit toegeven, wat hij wel tegen mij heeft gezegd toen ik hem nog een keer met zijn vader zag) maar omdat hij het er zo moeilijk mee heeft dat hij om de 2 weken met haar meegaat naar haar ouders. Ze weet dat ik nog veel gevoelens voor het mannetje hebt dus spreekt ze dat aan om te zorgen dat ik maar het huis opgeef. Ik mag hem van haar niet meer zien en geen contact opnemen. Zelfs op zijn verjaardag was ik niet welkom en mocht ik geen cadeau aan hem geven. Ik voel me er erg naar onder want ik gun het kereltje geen verdriet. Het voelt als emotionele chantage.

Ik heb een zakelijk antwoord teruggestuurd dat ik meer dan een half jaar jaar geprobeerd heb om de problemen die wij samen hadden op te lossen, maar hier gaf zij totaal geen gehoor aan. Ik gaf aan hoe verschrikkelijk ik het ook vind voor haar zoon maar dat ik hier niet meer verantwoordelijk voor ben. Ik moet ook aan mezelf denken, want ik ga er zowat aan onderdoor. Maar toch blijft het knagen en voel ik mij er rot onder..

Heeft iemand dit ook wel eens meegemaakt?