Dat doe ik zeker veel schrijven, ik schrijf hier alles op, ik heb een prive dagboek, ik bel veel met vrienden en familie, maar toch kan ik het niet maar niet loslaten dat ik mezelf verwijten blijf maken. Ik kan er niet tegen dat ik in een relatie mijn emoties zo slecht uit, dat ik niet kan vertellen hoe ik me voel, wat ik allemaal wil, mijn dromen, gedachten, dat ik vervolgens ook niks onderneem, niet investeer in een relatie. Het rare is ook dat dit me allemaal prima lukt met vriendschappen en familie, maar in een relatie gaat het niet.

Huilen en laten gaan doe ik vaak genoeg, maar ik mis de kracht om er iets mee te doen, het blijft bij huilen, treuren en mezelf verwijten maken. Ik snap niet dat ik zo geremd was, dat ik zo niet na heb gedacht over hoe ik in een relatie sta. En dan kan iedereen zeggen, maar zij had daar ook een aandeel in, zij had ook meer uit jou moeten halen, maar dat geloof ik niet, het is al mijn hele leven zo dat ik mijn emoties niet uit. Dit is de eerste keer dat ik alles tegen iedereen vertel, dat is wel een groot pluspunt van deze ellende, maar het maakt het er niet makkelijker op, en eigenlijk ook de reden dat ik professionele hulp wil. Ik ben ook veel te streng voor mezelf, kan bepaalde dingen totaal niet accepteren, voor mijn gevoel is het een combinatie van faalangst en perfectionisme wat in me zit. Ik dacht perfect bezig te zijn, maar durfde me oa door faalangst niet open te stellen naar de ander toe. En als dat nou alleen in deze relatie zo was, dan kon ik misschien nog zoiets hebben van, ok zij kreeg het niet uit me, maar het is mijn hele leven al zo. Ik stop altijd alle emoties heel ver weg, ben daar dus ook heel bedreven in geworden, dat niemand eigenlijk kan zien hoe het met me gaat, die muren om mijn gevoel heen zijn meters dik. Daar wil ik van af, ik wil meer mezelf zijn, niet alleen lopen dromen en denken, maar ook doen en geven.

Dank voor je steun, jij ook sterkte! X Bram