Je hart weer lijmen nadat hij uit je lijf is gerukt, fijn is geknepen, op de grond is gegooid en ook nog is kapot gestampt, is best lastig. Zelfs als je een nieuwe liefde hebt waar je heel gelukkig mee bent.

Je oude leven afsluiten is zwaar, ook al weet je dat het beter is en je je toch vrij voelt, mis je het wel. Het is een soort slechte gewoonte die je niet kan afleren. Nu begrijp ik veel dingen pas eindelijk en moet nog zoveeeeell leren.

Komt hier ooit een eind aan? Dat ik van hem af ben? Dat ik echt opgelucht kan ademhalen? Kan ik hem ooit vergeten? Ik hou niet meer van hem, sterker nog ik ben woedend, ja nu pas. Ik mis mijn oude leven, mijn familie die ik erbij had. Maar hem? Hem mis ik soms.....

Ik ben zo moe, alsof alle slechte energie mijn lichaam verlaat. De continue paniek, angst, verdriet, woede maar ook verliefdheid, geluk en rust.

Zie het als een mixer waar al mijn emoties inzitten en die steeds staat te mixen....en wanneer je even pauze neemt en op adem komt. Drukt er iemand weer op het knopje om alles eens even overhoop te mixen.