Nu dik 1,5 jaar na de breuk kan ik verkondigen dat bij mij persoonlijk de nasleep van de breuk ook een positief effect heeft gehad.
Het verdriet was zo verschrikkelijk heftig dat ik geen andere keus had dan ermee bezig te gaan.
Ik kon er niet omheen en ik kon er niet voor vluchten, dus ik moest in mijzelf gaan zoeken naar de redenen van dit heftige verdriet.
In die zoektocht zijn er het afgelopen 1,5 jaar heel veel kwartjes gevallen. Haast als dominosteentjes.

Ik realiseerde me hoe vaak ik mijn emoties 'werd' en die emoties mijn gedachten overnamen. Vervolgens verdween ik in een maalkolk van emoties en was mijn eigenlijke ik uitgeschakeld.

Sinds twee grote realisaties:
1) ik zoek bevestiging (geluk, veiligheid, erkenning, etc etc) in anderen ipv in mijzelf en
2) Mijn emoties gaan met mij aan de loop
ben ik veel beter in staat om dit veel bewuster te ervaren.
Alsof er een lampje is aangegaan en wanneer je je eigen mechanismen ineens herkent het veel gemakkelijker wordt om ze niet buiten proporties uit controle te laten gaan.

Ik zoek nog steeds bevestiging in anderen (zoals de meeste mensen) maar het is geen blinde bevestiging meer. Er is nu heel vaak de realisatie dat iets mij blij of ongelukkig maakt omdat ik die bevestiging wel of niet ontvang. En dan vraag ik me tegenwoordig redelijk snel af - wil ik dat? Is het belangrijk? En - kan ik deze bevestiging niet uit mezelf halen?

Het tweede punt (slachtoffer zijn van je emoties) is bij mij misschien nog wel mijn grootste valkuil. En ook daar geldt dat sinds ik me er bewust van ben ik me veel minder heftig laat meeslepen.
Ik sta stil bij wat ik voel, ik laat het zijn maar denk tegelijkertijd - ok - ik voel dit nu - maar dat hoeft verder niets te betekenen. Ik hoef er niet naar te handelen. Ik kan het ook gewoon laten zijn.

De tools die ik daarin het afgelopen jaar heb gevonden zijn voor mij Yoga en Meditatie.
Yoga helpt me om mezelf weer met mijn lichaam te verbinden wanneer ik teveel in mijn geest zit en meditatie helpt me immens om emoties te doorleven maar ze tegelijkertijd los te koppelen van de gedachte die de emotie veroorzaakt. Er ontstaat dan vrijwel direct een andere gewaarwording en ook een sterke realisatie hoezeer je gedachten de emotie beïnvloeden en visa versa.

Wat mij ook hielp was stoppen met roken (teken van zelfliefde en zelfcontrole), gezonder gaan eten, huis opnieuw inrichten, bepaalde boeken lezen (Boeddhisme, 'Verslaafd aan liefde') en openstaan voor een aantal bijzondere mensen die op mijn pad kwamen.

Ik mis de ex nog steeds en ik hou ook nog steeds van hem maar ik kan eindelijk weer volmondig zeggen dat ik me prima voel.
Steeds beter ben ik in staat om voor mezelf te zorgen en gelukkig te maken en dat geeft een hernieuwd gevoel van vrijheid en vooral innerlijke rust.

Helemaal rond is het cirkeltje gevoelsmatig nog niet en dat geeft ook niet. We leven om te leren en we leren om te leven.

Achteraf denk ik dat liefdesverdriet misschien wel een van de beste dingen is die mij is overkomen omdat ik voorheen een groot deel van mijn leven in het donker leefde.
Absoluut Intens, levend tot in mijn tenen, maar heel veel daarvan met mijn bewustzijn uitgeschakeld en dus niet vanuit mijn eigen ik maar vanuit de kracht van mijn emoties. Waardoor ik geregeld een losgeslagen projectiel werd.

En het is het bewust leven wat zoveel rust brengt!

Misschien een wat vage blog voor velen, maar ik wilde jullie toch ook delen dat ldvd ook een aansporing tot zelfonderzoek kan zijn en een kans tot groei en vooral veel tevredenheid!

Fijn pinksterweekend!