eindelijk dan toch schrijven

afbeelding van geenhappycamper

Hallo allemaal,

Erg spannend om nu zelf iets te schrijven na het lezen van al jullie verhalen. Ik herken heel erg veel van de gevoelens en fases die veel van jullie door maken. Alleen heb ik erg getwijfeld om zelf iets te schrijven want mijn relatiebreuk was....2 jaar geleden! En nog ben ik er niet klaar mee. Nog mis ik hem. Nog kan ik hem haatten omdat hij mij gedumpt heeft voor een ander. Nog droom ik 3 keer in de week over hem. Er zit heel erg verschil in het eerste half jaar hoor. Wat dat betreft ga ik vooruit. De pijnaanvallen zijn vaak korter en er zit ook meer tijd tussen de echte dieptepunten maar het stopt niet! Ik kan nog steeds niet op facebook en hyves omdat ik dan moet kijken naar zijn leven en dan lijkt het dat hij mij al volledig vergeten is. Alsof ik niets betekent heb voor hem. Ik weet dat dit niet waar is maar het voelt wel zo. Hij woont vlak bij mij en elke x dat ik de deur uit stap ben ik bang hem tegen te komen. Soms gebeurt dit en maak ik een praatje en doe ik alsof alles prima met me gaat. Maar dat gaat het niet. Hij wilde graag contact houden maar na een paar maanden heb ik dat afgehouden omdat ik het niet kon. Ik hou van hem en ik haat hem. Ik zit met zoveel boosheid naar hem toe maar ik wil me niet laten kennen naar hem toe. Het enige waar ik volgens mij echt last van heb is mijn gekrenkte ego. Hij wilde mij niet meer, een ander vond hij leuker. Wat een afwijzing. Ik mis ons leven samen terwijl ik weet dat we samen nooit gelukkig waren geworden met onze verschillende karakters.
Eigenlijk durfde ik niet te schrijven omdat ik jullie niet down wil maken dat liefdesverdiet dus ook zooo lang kan duren. Maar ik schaam mij ook voor mijn gevoel en praat er hierdoor niet meer veel met vrienden over terwijl ik wel enorm die behoefte heb. vandaar dit stukje.
Wel even voor de duidelijkheid: Die enorme pijnen en vreselijke gevoelens heb ik wel echt veel minder vaak dan in het begin hoor. Het slijt dus uiteindelijk echt wel (zeggen ze Knipoog

Zo, schijnbaar had ik echt behoefte aan schrijven want ik type aan 1 stuk door.

Hele fijne avond allemaal en zet hem op!

afbeelding van zwartgat

hier ook nog even wat op

Ik heb sinds een jaar of tien een soort levensmotto: je hoeft je niet te schamen als je niets ergs doet. (Ik zeg 'm ook vaak als: je hoeft geen sorry te zeggen als je niets verkeerd hebt gedaan.)

Gevoelens hebben is niet erg, erover willen praten al helemáál niet. Als je vrienden dat niet willen dan kunnen het best prima vrienden zijn, maar er zijn altijd wel andere mensen die dat wel willen. Vrienden, familie, collegae, of vreemden op het internet zoals hier... Houd het anoniem en schrijf het zodanig op dat het niet zo maar herleidbaar is, houd het veilig, maar schrijf het vooral van je af. Er zijn nog talloze andere websites waar je over talloze andere onderwerpen heel je hart kwijt kunt. Zit je met drie dingen? Dan ga je lekker naar drie verschillende forums om erover te discussieren. Google en gij zult vinden. Gewoon doen! Niet schamen, de meeste mensen kunnen wel wat hebben. Zeker op het internet. Bevalt een reactie je niet? Lekker negeren! Glimlach After all: 't gaat om *jouw* vrijheid.

afbeelding van geenhappycamper

Bedankt voor je mooi reactie!

Bedankt voor je mooi reactie! Ok voor je stuk over mijn "Facebookvraag". Ik weet nog niet precies wat ik ervan vind en of ik het met je eens ben maar ik ga er zeker over nadenken. Leuk. Veel plezier met het pasta maken en eten met je (ex) vriendin.
Ik hoop dat je fijne dagen hebt.
Succes.