Einde. Punt. Ze is nu echt helemaal weg. 3 weken nadat ze aangaf dat ze geen rust vond. 6 maanden na de breuk. 6 maanden van als vrienden nog in 1 huis zitten, 6 maanden die van huilen naar aftasten naar lachen gingen. Langzaam weer op een wat stabieler veld kwam. Eentje waar ik hoop uit putte. Hoop die ze gaf, heel mondjesmaat en rustig zouden we er wel uitkomen.

Geknokt heb ik. Soms voluit, soms in stilte. Rustig aan dan zou het lijntje niet breken. En verdomme het begon ook weer de goede kant op te gaan. En daar spraken we ook over. We kwamen op een punt van weer beginnen, eindelijk was er weer gesprek. Geen ruzies of verwijten maar gesprek. Met duidelijkheden. Niet onoverkoombare probleempjes. Gewoon een boel kleine haarscheurtjes die met de juiste zachte hand wel op z'n plaats zouden vallen. Zo leek het. Heel even. En de hemel stond weer lichtelijk open. Op een kiertje.

Nu is ze dan toch al haar spulletjes komen halen. Uit "ons" huisje. Het eerste samenspel van twee gelukkige zielen toen we hier bijna 3 jaar geleden kwamen wonen. Als een schilderij ontpopte zich hier "ons" paleisje. Samen waren we hier gelukkig, werden hier de dromen besproken en beleefd. Nu is het een koude kille doos. 4 muren, vloer, plafond. De liefde waarmee het begon kon het blijkbaar niet warm houden.

Ik wil m'n rust nu. Liefde lijkt een zinloos concept...