Ik ben het allemaal soms zo beu... het leven, de liefde,... Telkens als ik een positieve stap doe, krijg ik het deksel op mijn neus,en ga ik in feite drie stappen terug. Een korte schets van mijn geschiedenis: ik leerde mijn droomjongen welgeteld 4 jaar geleden kennen, het eerste en tweede jaar verliepen zeer goed wel enkele ups en downs maar voor de rest boordevol liefde, vorig jaar daarentegen kreeg ik mijn eerste breuk te verwerken: hij bedriegt me gedurende een reisje van 4 dagen. Voor mij was dit een donderslag bij helder weer, gewoon totaal onverwachts, geen enkel signaal naar mij toe over het feit dat hij het allemaal niet meer zag zitten. De drie maanden die er op volgden waren zeer zwaar, kort gezegd 7 kilo lichter en een depressie nabij. Het was immers mijn droomjongen, voor wie ik alles zou opgegeven hebben, zelfs mijn leven indien ik moest kiezen. Rond september vorig jaar kregen we weer contact en vroeg hij om vergiffenis. Ik heb hem die gegeven maar simpel was anders,het speelde voortdurend in mijn hoofd, is hij nog te vertrouwen? wat als we getrouwd waren? wat als er kinderen zouden zijn? Voortdurend vroeg ik mij veel zaken af en hijzelf nam ook niet echt de moeite om mijn vertrouwen terug te winnen:op een bepaalde avond waren we doodop en bracht hij mij naar huis, hij was verschrikkelijk moe en ik kreeg schrik dat hij niet veilig thuis ging geraken. dus vroeg ik hem een smsje te sturen als hij aangekomen was. Uren gingen er voorbij zonder een smsje. Ik kon het ergens nog plaatsen want stipt was hij niet in die zaken, die middag bel ik hem op om af te spreken en hij begint heel uitvoerig te vertellen dat hij nog naar een feestje is geweest nadat hij me thuis had afgezet en dat het oh zo leuk was geweest en dat hij bij een meisje was blijven slapen. Jaloersheid allom, iets dat normaal gezien niet in mijn aard lag sprong nu plotseling uit de duisternis. Ik was kwaad, teleurgesteld, jaloers,... met een fikse ruzie tot gevolg.Thuis waren ze niet te spreken over mijn keuze,het duurde heel lang voor ze konden neerleggen bij mijn keuze maar uiteindelijk konden ze mij begrijpen. Tot in augustus van dit jaar verliep alles op rozenwolkjes, buiten gewoon goed en ik was content dat alles nog op zijn pootjes is gevallen.Een moeilijke periode stond ons voor de boeg, maar we hadden die met succes afgerond.Vorige week waren we nog samen op reis en 2 dagen later maakt hij het af. Terwijl ik echt niet kan begrijpen waarom het af moet zijn, het liep niet super vlot maar een breuk? nee dat had ik niet verwacht, onze reis was immers heel tof geweest en we hebben echt genoten van elkaar. En dan thuis komen met een breuk tot gevolg. Het was niet super super tussen ons maar we konden er met heel wat praten wel uitgeraakt zijn. Voor hem echter bleek een breuk het enige te zijn dat mogelijk was, hij had te veel twijfels, hij zat in de knoop niet wetend wat te moeten doen,... Terwijl net ik hem zo goed kon helpen bij het maken van zijn keuzes, ik kon hem steunen en stond dag en nacht voor hem klaar,... Telkens zei hij dat hij met niet gelukkig konde maken en dat ik veel te goed was voor hem en hem daardoor niet zou verdienen. Ik ontkende dit het is niet omdat het af en toe eens botst dat hij me niet gelukkig maakte. Hij is weer eens op de vlucht, hij moet veel keuzes maken de komende weken en de enige die hem er bij kon helpen was ik, niemand steunde hem zelfs zijn ouders niet. Voor mij is het nu allemaal zo dubbel: als ik vraag wat is er, heb ik iets verkeerds gezegd of gedaan, is het van nee nee ik lig in de knoop en geraak er niet uit. Hebt ge een ander? maar nee, moest ik verliefd zijn, dan zou het op u zijn... Voor mij is het een definitieve breuk, ik kan niet leven met deze twijfel maar anderzijds verlang ik zo ontzettend naar hem, naar zijn armen,lippen,...Ik spring uit mijn vel als ik hem zou zien met een ander, ik ben teleurgesteld en stel me heel veel vragen maar hem zien en aanspreken dat lukt me niet, want dan moet ik weer, zoals altijd, de eerste stap zetten en daar heb ik geen zin meer in.Ook het 'definitieve' aan de breuk is moeilijk te plaatsen, iedereen zegt dat ik moet volharden, maar ik bezwijk als ik hem zou zien. mijn verstand zegt zelf van laat niet met u sollen, hij zal nooit veranderen (hij zal nooit anders omgaan met vrouwen dan als hij nu doet, hij zal nooit zijn koppigheid overwinnen, hij zal nooit zelf over de brug komen,... ik deed dit allemaal gewoon uit liefde) maar mijn hart verlangt oh zo naar hem, naar een knuffel naar de liefde en humor, naar een moment samen zijn... ik mis hem, hoe raar het ook mag klinken, ik mis hem oh zo hard