Een week is er voorbijgegaan sinds ik ontdekte dat K. een nieuw vriendje heeft. Een week waarin ik een beetje op twee gedachten gehinkt heb.

Rationeel is alles zo klaar als een klontje. Onze relatie ging uit in juni 2008 en na een paar maanden amper contact gehad te hebben, zagen we elkaar steeds vaker en werden we vrienden. Niet lang daarna merkte ik dat ik meer voor haar ging voelen dan vriendschap en maakte hiervan naar haar toe geen geheim van. Zij gaf echter te kennen dat ze zulke gevoelens voor mij niet had. En dat is eigenlijk steeds de bottom line geweest. Zij is voortdurend duidelijk geweest dat zij mij als goede vriend, misschien wel beste vriend, zag en dat er meer niet was. Ik heb met mijn romantische en verliefde geest dingen geprobeerd te zien die er kennelijk niet waren. Uiteindelijk, na zo'n anderhalf jaar te wikken en te wegen hoe het nu dan toch verder moest en ondertussen dus de situatie in stand te laten, besluit ik met veel moeite het contact te verbreken. Dat gebeurt en drie maanden later heeft ze een vriend.

Rationeel is er dus weinig raadselachtigs aan, eigenlijk. Natuurlijk zou ik ook nu nog kunnen doorgaan met me afvragen hoe het toch kan dat het zo voelde als het voelde met haar en dat we toch geen relatie hadden. Natuurlijk kan ik vol blijven houden dat zij niet heeft doorgehad wat voor relatie wij nou eigenlijk hadden en dat misschien pas achteraf op een zeker moment nog zal beseffen. Natuurlijk kan ik het nieuwe vriendje wegbagatelliseren en de gedachte in mijn achterhoofd houden dat het nieuwe vriendje heus niet betekent dat hiermee een definitiever einde is gekomen aan haar en mij dan dat de contactstop al had gedaan.

Maar op die manier hou ik me in het mechanisme waar ik al die tijd ingezeten heb. En dat is ook een stuk ratio dat zo langzamerhand steeds meer tot mij doordringt. Het was een tamelijk destructief mechanisme. Enerzijds zei ik wel steeds dat ze zo duidelijk was en dat ik dus wist waar ik aan toe was en dat ik daarom dus heus ook open stond voor andere meisjes, maar anderzijds was wel zij degene aan wie ik het meeste dacht, voor wie ik het meeste voelde, tegen wie de meeste meisjes het waarschijnlijk onbewust toch op moesten nemen. Zo open stond ik dus waarschijnlijk helemaal niet. Want het was niet eens alleen maar haar waar die meisjes het tegenop moesten nemen, maar ook nog mijn beeld van haar door de roze bril bezien. Want eerlijk is eerlijk, ook al denk je van niet, onbewust zul je dat toch doen.

Maar iedere keer weer kreeg ik te horen van degene voor wie ik zoveel voelde, dat zij voor mij dat niet voelde. Onderbewust is dat makkelijk te vertalen naar dat ik dus minder bijzonder voor haar was dan zij voor mij, of nog lelijker uitgedrukt, dat ik 'niet goed genoeg voor haar was'. Daar valt rationeel veel tegenin te brengen (en zou zij op haar plaats ongetwijfeld ook wel doen, wat alleen al kan onder de verwijzing naar 'het is er of het is er niet' (zie http://www.ldvd.nl/het-is-er-of-het-is-er-niet)), maar ik geloof dat het hele gebeuren, dik anderhalf jaar lang iemand heel erg leuk vinden maar die gevoelens, wat je ook probeert, niet beantwoord zien, niet goed is voor je zelfvertrouwen. Ook niet voor de mate waarin je jezelf aardig vindt of vindt dat je iets goed hebt gedaan, trouwens.

In die zin is het, zo concludeerde ik, dus eigenlijk wel goed dat dit nu gebeurd is. Hoe meer duidelijkheid, hoe definitiever het is, hoe beter. In de situatie die er was, was mijn liefde voor K. iets waar ik mezelf langzamerhand mee sloopte. De afgelopen anderhalf jaar ben ik niet bepaald gelukkig geweest en dat heeft daar denk ik veel mee te maken gehad. Ook al was het natuurlijk vaak ook fijn met haar, de grote rode lijn was en bleef dat ik, eigenlijk tegen beter weten in, bleef vechten om op een amoureuze manier bij haar te kunnen zijn met ook meer structurele gevolgen voor mijn zelfvertrouwen en zelfbeeld.

Ook al zou het met het nieuwe vriendje niet lang duren en ook al zou het allemaal nergens over blijken te gaan, dan nog is het feit dat ze nu wat met hem heeft en met mij nog steeds geen contact heeft, een keuze. Een duidelijke keuze. Ik denk dat ik dat feit moet aangrijpen in mijn pogingen haar los te laten.

So far so good. Maar dan hebben we de tweede gedachte waarop ik gehinkt heb, en dat is allemaal wat minder analytisch, rationeel en theoretisch. Dat is eigenlijk gewoon puur gevoelsmatig. Wat ik ook bedenk met mijn hoofd, hoezeer ik ook vind dat het misschien goed is zo, voor mezelf, en hoezeer ik ook kan zien en begrijpen dat het niet goed voor mij is geweest hoe ik mij het afgelopen anderhalf jaar heb opgesteld, gemeen bijten doet het feit dat ze nu wat met iemand anders heeft bij tijden nog steeds. Mijn hoofd heeft er bijvoorbeeld een handje van om af en toe beelden op te roepen van hoe zij samen zouden zijn. Hoe zij met hem is en zij met mij in die anderhalf jaar niet meer is geweest. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Nog steeds ook met fysiek voelbare uitingen; steken in mijn maagstreek of een opgejaagd gevoel waarmee ik keihard uit mijn halfslaap 's ochtends word gewekt. Dat gevoel alsof een natuurwet is overtreden, zoals ik het in mijn vorige blog omschreef.

Net alsof je eigen geest je voor de gek houdt. Want wat zou het mij nu nog uit moeten maken wat zij allemaal uitspookt? Wat heb ik nou nog helemaal uit deze situatie te winnen? Wat heb ik nog bij haar te zoeken? Waarom heb ik nog de neiging om toch steeds weer foto's van haar te bekijken? Waarom dwing ik mijzelf af en toe om op zoek te gaan naar dingen van hun samen, zoals een lieflijk krabbeltje op Hyves of iets dergelijks? Een masochistisch genoegen? Krabben aan de wond? Of toch kijken of het allemaal zo speciaal niet is? Bevestiging vinden dat het maar een suf ventje is? Ik weet het niet. Zoals ik al zo vaak gezegd heb, ben ik nog druk doende met te leren hoe ik moet loslaten. Wellicht hoort het er gewoon allemaal bij.

Ik krijg wel het gevoel alsof ik in ieder geval wat beter word. Dingen scherper zie. Het destructieve van het geheel. Het feit dat zij mij niets meer te bieden heeft. Het is alleen het gevoel dat nog even mee moet gaan. Dat nog moet leren. Dat niet stiekem moet hopen dat hun relatie snel strandt en dat ze dan de volle implicaties begrijpt van hetgeen wij hadden en hadden kunnen hebben. Dat zou me niet meer uit moeten maken.

Zij heeft haar keuze gemaakt. Tijd voor mij om mij nu zo langzamerhand toch echt van haar af te keren en weg te lopen.