Het voelt ook verschrikkelijk. Liefdesverdriet is verschrikkelijk. Ik begrijp wel zo een beetje boel, hoe jij je voelt.
Tóch heb ik altijd de instelling gehad om naar boven te klimmen. Daar groei je ook van! Ook toen ik over de grond kroop van de pijn. Om de pijn en het verdriet te ondergaan, komt er ook weer ruimte vrij om te aanvaarden dat het niet voor altijd gaat duren, te groeien en weer open te staan voor geluk en geen liefdesverdriet meer...! En met dat vooruitzicht, is er altijd een reden om op te staan natuurlijk. Je staat elke ochtend weer op.

Je hebt veel van iemand gehouden en dat doe je nog, daarom moet je afkicken van je ex.
Er wordt ook vaak gezegd: HOU van jezelf.
Dat is ook zo een waarheid.
Buiten je familie, waar je veel van houdt, ook van jezelf.
Dan ben je weerbaarder en heeft je eigenwaarde weer kans om te groeien. Dat gaat ook gebeuren. Werken aan jezelf. Geef het wat tijd, natuurlijk is het niet gelijk weg. Dat kan niet, die afkick van een ex gaat stap voor stap. Als verlatene. De opluchting die ik ervaren heb, was ook overweldigend en heerlijk. Eindelijk voelde ik die zware afhankelijkheid niet meer.
Een last van mijn schouders.
Laat dat je doel zijn, lieve schat, jouw doel om elke keer wat dichter bij die opluchting te komen, het verwerkingsproces doorlopen.

Als ik die weg terugkijk heb ik heel wat overwonnen. Gelukkig doet een lichaam dat ook.

Je praat met lieve mensen om je heen, familie, ze houden van je. Kijk daar eens naar.

Als iemand niet meer wil dan zou ik afstand gaan nemen, voor de verwerking. Zelf wil je ook toch liever geen vriend die er niet meer voor gaat?
Je hebt nog spullen van hem. Is het niet beter voor jou om dat ook snel af te handelen?

(((Knuffel)))