Ondertussen 3 maanden verder en we leven nog steeds!
Tot daar het positieve nieuws want de pijn lijkt niet weg te gaan.
Ik denk er al iets minder aan maar die zwakke momenten duiken nog vaak op.
Het is niet alleen zwaar omdat ik haar voorgoed kwijt ben,ook vanwege dat het men geloof in de liefde en de mensheid heeft aangetast!

Liefde is zo rooskleurig : elkaar de liefste dingen toefluisteren,hoofd tegen hoofd en in elkaars ogen wegzinken,elkaars hand vasthouden,...en dan plots alles weg,alsof je niets betekende!
Zij gaat verder met haar leven en lijkt geen moeite te hebben,ik blijf met de herinneringen achter en kan het moeilijk loslaten.

Ze was zeker niet perfect,een normale meid maar wel heel sociaal/spontaan en ze gaat voor wat ze wilt...
We waren elkaars tegenpolen een beetje maar vulden elkaar wel aan.
Ik gaf haar rust,zij bracht mij tot "leven".
Helaas is die levenslust nu verder weg dan ooit.
Ik besef dat het nooit meer goed zal komen tussen ons,dan had ze wel al toenadering gezocht...

Ik wil nu vooral men "oude ik" terugvinden maar de zoektocht lijkt bijster lang.
Misschien vind ik men eigen persoonlijkheid van weleer niet meer terug en heeft de carrosserie onherstelbare schade opgelopen...
Zo lijkt het althans want mijn onderbewustzijn probeert me telkens onderuit te halen :
-denken dat je een foto op facebook ziet waar ze een andere jongen kust,vals alarm maar ondertussen slaagt men hart wel 50 slagen over!
-dagdromen dat ze seksuele handelingen aan het doen zou zijn met iemand anders
-dat ze met iemand anders constant smst zoals ze met mij deed...
-angst dat je ze met iemand anders tegen het lijf loopt (ik denk dat ik zou ontploffen,ofwel in elkaar zakken als een pudding door verdriet)
-elk ding dat ik over haar verneem lijkt wel een aanslag op men lichaam,de pijn kan ik moeilijk omschrijven.
Is dit nog wel normaal? Of ben ik gewoon een jaloers type dat de regie van zijn leven kwijt is?
Ik zou me met die gedachten eigenlijk niet mogen bezighouden maar onbewust doe ik het toch.
Dit zijn allemaal nare waanbeelden die me aangeven dat ik er duidelijk nog niet over ben!

Ik zou graag terug geloven in de liefde,dat er voor mij die ene vrouw rondloopt die haar hele leven met mij zou delen.Maar dit lijkt eerder op ijdele hoop!
Het lot is mij misschien niet zo gunstig gezind.
Hoe groot is namelijk de kans dat je iemand vindt waarbij de gevoelens wederzijds zijn,iemand dat je niet opgeeft voor het minste en alle stormen wilt doorstaan aan je zijde?
Ik kan het mij niet meer voorstellen om eerlijk te zijn,wat ben ik jaloers op mensen die hun partner voor het leven hebben gevonden!
Ik heb het gevoel dat koppels van vroeger veel harder voor elkaar vochten en dat zoiets nu amper nog bestaat.
Het lijkt een wegwerpmaatschappij te zijn geworden,is er een kleine imperfectie bij de partner dan gaan we toch gewoon naar de overkant waar het gras groener is? wel dan ben ik nog van de oude stempel denk ik...

Weinig mensen zullen hier iets aan gehad hebben maar ik moest het ergens kwijt kunnen,zoiets kan ik namelijk niet meteen kwijt aan men directe omgeving...Sterkte aan iedereen -> val,sta op en vecht terug!