Ze heeft twee jaar gevochten voor deze relatie.

Ben vandaag tot het besef gekomen dat de reden van onze breuk in feite het onevenwicht was van 'in de relatie te zitten'.

Zij zat er hele tijd meer in, en ik minder. Uiteindelijk was ze het vechten moe (ook al zei ze van die dingen van "het gevecht voor uw hart ga ik nooit opgeven"). Ik had de breuk nodig en heb eigenlijk in het begin het meeste aangestuurd op de breuk.

Tot een bepaald moment dat ze tegen me zei dat het duidelijk moest zijn : is het definitief over, ja of neen? Ik voelde dat ik haar niet meer kon laten wachten op mijn 'tijd die ik nodig had' (hoewel ik steeds meer into the relationship aan het geraken was door de afstand), en zodus heb ik de relatie samen met haar definitief verbroken.

Enkele weken later is ze dan in de armen van de ander geraakt. Dat is nu twee maanden geleden, maar ben het pas enkele dagen geleden te weten gekomen. Zeker de laatste maand was ik klaar om me volledig te committen in een hernieuwde relatie, maarja, uiteraard te laat. Ik had een definitieve breuk nodig om haar niet meer als "vanzelfsprekend' aan te voelen, en dat heeft geholpen om mij toe te laten het een nieuwe meer intense kans te geven... maarja, zij had nood aan een snelle nieuwe relatie blijkbaar, wat wel haar goed recht was. Haar volste recht.

Ik ga nog een gesprek met haar houden voor closure. Vandaag een smsje gestuurd om een koffie te gaan drinken. Dit gaat me goed doen, en ik denk haar ook. Ik ga haar vragen wat ik beter kon doen zodoende dat ik er ook uit kan leren, haar bedanken voor de mooie tijden samen en haar het beste wensen en voorstellen om trachten vrienden te blijven naar de toekomst toe (uiteindelijk zijn we elkaar nog steeds enorm dankbaar voor wat we voor elkaar hebben betekend en hoe we elkaar hebben gered).

Ik denk de fundamentele fout in deze relatie was dat ik haar 'for granted' nam (hoewel ik wel ontzettend veel mijn best deed om haar gelukkig te maken ook). De moeilijkheid is dat dit betekende dat ik daarvoor eerst een relatiebreuk nodig had om haar niet meer voor granted te nemen. Enkel dan is mijn overtuiging van mijn liefde voor haar en vooral de wil tot een verdere uitbouw van onze gezamenlijke levens gegroeid.

De beginsituatie had zij meer nood aan liefde als ik. Ze had ook reeds 8 jaar achter een jongen gelopen, zij had er eindelijk een maand relatie mee... en toen kwamen wij elkaar tegen. We zagen elkaar enkele keren onder vrienden, danstten, we hadden elkaar graag, en uiteindelijk gaf ik haar een klein kusje en vroeg ik haar voor een vervolg, indien ze het eerst gedaan maakte met haar vriend. Een dag later was ze single en spraken we terug af...
Het was duidelijk een vrouw die veel liefde te geven had, en dat heeft ze ook gedaan.

Ik had ook liefde te over om te geven na al mijn vorige mislukte verhalen (moet er mijn vorige blogjes maar eens op nalezen )

Er was echter een onevenwicht aan geven. We hebben elkaar veel liefde gegeven, maar zij mij meer als ik haar. Het is nu zo, dat besef ik. Misschien later, wie weet, een hernieuwde relatie... dat lijkt me mooi. Maar voorlopig ga ik het achter mij proberen te laten (zoals je voorstelde), en dat zal zeker beter gaan na ons gesprek.

Moesten we ooit nog een toekomst hebben is het toch door haar los te laten. Ze zit nu in een rebound (die volgens mij geen mooi einde gaat kennen), maar reboundrelaties kunnen soms tot over de 2 jaar duren. Alles is mogelijk en daarop wachten heeft aldus allesbehalve zin. Misschien maandelijks eens afspreken om wat bij te praten en misschien op een avondje eens samen gaan feesten zou dan nog het meeste kans creëren denk ik. Maar ondertussen moet ik mijn gevoelens voor haar loslaten.

Ben benieuwd of ze op het voorstel om iets te gaan drinken in zal gaan.