Dit is de derde dag op rij dat het me gelukt is om (voor mijn doen) ultra vroeg op te staan.

Hoewel de afgelopen twee weken zowat elke nacht geplaagd word door ofwel 'too good to be true' dromen (jaaa!!, ze staat voor mn neus en bekent toch zoveel van me te houden als ik hoopte!!!) ofwel geestversplinterende nachtmerries over haar (hee sukkel, kijk dit is nu mijn nieuwe vriend met alles erop en eraan wat jij niet hebt of je niet kunt veroorloven... plus sexleven details...)

En met welke van de twee dan ook om half zeven wakker schieten/schrikken verpest je dag, je week, waarschijnlijk je maand en voor je gevoel de rest van je leven.

Om eerlijk te zijn is mijn dagboek voor mij n manier om er iets mee te doen, wat dan ook.
Van opkroppen word het erger. Van het opschrijven ook, maar iets minder snel (hoop ik).
Toch vraag ik me af of ik nu niet juist meer gefixeerd ben en mijn oogkleppen vastlijm aan mn kop.

Als ik emotioneel van dag tot dag leef, heb ik altijd het gevoel dat het erger is als de dag ervoor.
Dit geldt ook van week tot week.
En elke dag denk ik 'dit trek ik geen drie dagen meer, morgen sterf ik aan een hartbloeding'.
En elke ochtend constateer ik in de wegebbende paniek van de confrontatie met de realiteit dat ik er nog steeds niet aan bezweken ben.

Stel je het geluid eens voor van een scheurend hart.
Het uirekken en afscheuren van aders en rauw vlees.
Geluid dat alles overstemt, als een brekende kies.
Het is het enige denkbare geluid dat naadloos samengaat met dit gevoel.

Zij heeft zichzelf voor mij vermoord.
Uit haar leven geduwd, en weerhaken in haar gangpad geplaatst.
Totaal onbereikbaar, totaal onbespreekbaar.
Ze heeft mij voor zichzelf en mij vermoord.
Want ---
Het is over, ik krijg haar nooit meer terug.
Nooit meer zal van haar houden legetiem zijn.
Ik zal een knop om moeten zeten in order to survive.
Mijn hele wezen en persoonlijkheid zal hoe dan ook muteren.

Herinneringen van het afgelopen jaar zijn vermoord.
Zij wil het zich niet herinneren.
EN ik kan het binnenkort niet meer.
De persoon die ik was, waar ik tevreden over was, als wie ik me (eindelijk) gelukkig voelde
Is DOOD

En voor de zoveelste keer vraga ik me daarom af
Waarom is liefde alleen niet genoeg?
HEEL VEEL liefde?
Dat is alles wat ik van haar vraag
Een beetje liefde
En ik weet dat ze die voor me koestert
Tenzij dat mailtje vorige week een enorme mindfuck was.
Waarom is in films 'love all that matters'
Waarom is love all you need, en waarom is mijn love niet warm, rood, zwaar of rond genoeg voor haar?

Waarom zeggen mensen dat alles mogelijk is als er liefde is?

Waarom staat er geen bewijs of manier voor terug-in-de-tijd reizen in de quantumleap theorie?