De laatste maanden is er veel gebeurd. Een rechtszaak, omdat ik mij niet uit de woning wil laten jagen. Ze heeft tenslotte meer dan een half jaar ergens anders gewoond met een ander. Ik heb in al die maanden voor de kids gezorgd, boodschappen gedaan, het huishouden, rekeningen betaald, voor hen gezorgd. Maar via haar advocaat wil ze de woning, de kids en alimentatie. Ik dacht met een rechtszaak tenminste de woning te kunnen behouden, en voor de kids te blijven zorgen. Helaas heeft de rechter anders besloten, kennelijk normaal in NL, in Duitsland en België maken de mannen meer kans. Terwijl zij de breuk heeft veroorzaakt, het haar keuze was, had ik het gevoel alsof ik totaal geen grip op mijn leven had. Ik moest de woning verlaten, zij krijgt de volledige voogdij, ik mag de kids om de week in het weekend zien.
Zo heb ik in januari als een gek zitten zoeken naar een woning. Voor mijn kids heb ik in de buurt van de oude woning een woning gezocht, en gevonden. Binnen een maand heb ik alles moeten regelen, de woning, alles overzetten, de verhuizing, de spullen. Ik had bijna alles moeten kopen, maar geloof me boys & girls, Ikea is voor gescheiden mannen een echte walhalla, je gaat ernaartoe, en werkelijk alles is te koop voor je nieuwe woning, van meubels tot een keuken startersset. Alsof ze aan ons hebben gedacht, en niet duur. Daarnaast ook wat elektronica, tv, home cinema, computer, koelkast, wasmachine etc. Wel het leukste van allemaal, toys for boys. Terwijl ik moest werken heb ik dan tijdens de weekenden samen met familie de woning af kunnen krijgen, verven, schoonmaken, klussen etc.
Het ging als een wervelwind, ik heb alles enorm strak moeten plannen, en begin februari zat ik daar, in mijn eigen huis, yes! Nog niet helemaal af, maar toch, ik had een eigen plekje!
Het begin was erg zwaar, gelukkig met steun van familie en vrienden heb ik het niet slecht gehad. Ik miste mijn kids enorm, was gewend hen naar bed te brengen, hen elke dag te zien. Moest in het begin vaak traantjes wegpinken, wennen aan het alleen slapen, alleen thuiskomen, alleen eten, ben 18 jaar bijna nooit alleen geweest, maar op een gegeven moment raakte ik eraan gewend. Ik ging daardoor de weekenden en vakanties van de kids enorm koesteren, meer dan voorheen. Toen ze hier bij me logeerden hebben we enorm veel plezier gehad. Ze vinden het hier erg mooi, is erg ruim, alsof ze op vakantie waren. We hebben het erg leuk gehad, er kwam ook familie met kids hier logeren, het was een dolle maar gezellige boel!
Dit weekend is het weer stil, maar dan heb ik alle tijd om aan de woning te werken, wat kasten in elkaar zetten, het huishouden doen, boodschappen etc.
Ja, de rust begint is inmiddels weergekeerd, na 2 maanden onrust is het me weer gelukt mijn leventje weer op de rails te zetten. Hierdoor voel ik me nog sterker, en af en toe hou in contact met de kids via MSN of mail. En hoewel ze erg moeten wennen aan de nieuwe situatie, worden ze iig goed verzorgd, dus hoef ik me daarover geen zorgen te maken.
Dat is uiteindelijk gelukt, dat ik mijn eigen leventje kan leiden, was in het begin toch erg zoekende, maar inmiddels ben ik van plan om op zoek te gaan naar nieuwe hobby's en wat ik in de toekomst werkelijk wil. Ik heb nu de rust om goed daarover na te denken.
Uiteindelijk wil ik zeggen dat er altijd zonneschijn is na regen, sinds de breuk 9 maanden geleden, dat ondanks de scheiding, uit huis worden gejaagd, op jezelf wonen, dat dat allemaal een mens niet breekt, maar veel sterker maakt. Ik ben door een hel gegaan, maar heb het nu beter dan ik ooit had durven dromen. Verdriet om de scheiding heb ik vrijwel niet meer, soms mis ik de kids enorm, maar ik zie ze wel om de week in de weekenden.
Ik ben dankbaar voor elke mooie dag dat deze wereld mij biedt, dankbaar voor de liefde van de kids, dankbaar voor nieuwe vrienden, dankbaar voor familie die mij enorm heeft gesteund, dankbaar dat ik nu in een mooie woning met nieuwe spullen woon, dankbaar voor mijn goede baan. Het was een kwestie van doorzetten, knokken, je niet gewonnen geven, verdriet en pijn wel de ruimte geven, maar na vallen hardnekkig blijven opstaan, blijven knokken voor jezelf, niet voor anderen, maar puur voor jezelf. Na ldvd kun je niet veel doen dan opkomen voor jezelf, lief zijn voor jezelf, goed voor jezelf zorgen, dan kan jouw hart in alle rust beetje bij beetje helen. Dan kun je je weer een richten naar buiten, dan kun je de wereld weer aan, wat er ook gebeurt.

Veel sterkte allemaal, en thanks voor het lezen van mijn verhaal, thanks dat ik dit met jullie mag delen.

Groetjes,

Mr Bean