Gisteravond met vrienden gezeten, daar was hij ook bij. Alles was heel gezellig, niets mis mee. De drank vloeide rijkelijk en op den duur was iedereen niet zo helder meer en ik ook niet.
Op dit soort avonden gebeurt het altijd dat we toch nog erg naar elkaar toe trekken, eigenlijk altijd als we elkaar zien. We hebben altijd hele leuke gesprekken, soms zo erg dat onze andere vrienden er niets meer van volgen. Aan de ene kant vind ik het geweldig dat we dit gewoon nog kunnen, maar aan de andere kant kan dit wel af en toe zorgen voor een moeilijk moment aan mijn kant achteraf.

Dan zwabber ik 's nachts op mijn fiets naar huis, met mijn muziek aan en dan kan ik het soms niet laten om te denken; waarom? Waarom kunnen we het wel zo super gezellig hebben, maar dat er niets meer in zit voor hem. En ik moet van die rot gedachte af, ik word er knetter gek van. Dan is het super gezellig geweest en dan denk ik dit. Ik moet hem helemaal niet op die manier terug willen, wel als vriend. En toch betrap ik mezelf er nog wel eens op dat er ergens een deel in mij zit dat hem nog steeds terug wil. Soms denk ik zelfs dat ik signalen van zijn kant zie, dat het bij hem stiekem ook nog niet helemaal weg is, of misschien weer een beetje terug komt. Dit slaat natuurlijk nergens op en hoogst waarschijnlijk zit dit allemaal in mijn hoofd.

Op dat soort momenten voel ik me dan zwak, een beetje een sukkel... Iedereen zegt altijd dat vrienden met je ex zijn een hopeloos idee is en ik snap heel goed waarom ze dat zeggen. Het is ook hartstikke moeilijk en ik weet nog steeds niet of ik het wel echt kan en toch ga ik het gewoon proberen. Wat dat betreft zou het wel makkelijk zijn als ik hem gedag zou kunnen zeggen en ik niets meer met hem te maken zou hoeven hebben, maar zo is de situatie nu eenmaal niet.

Misschien zakt de hoop wel langzaam weg met de tijd, we zullen het zien.