Vandaag was het zover. Mijn ex kwam langs omdat ze een computerprobleempje had. De afgelopen week had ik het idee dat zij contact zocht met mij. Ik wilde juist de communicatie afkappen, maar was zij steeds de eerste die contact opnam.

Ik zag er erg tegenop om haar te zien. Er was al een tijdje geen contact meer en dat zorgde bij mij voor rust. Behalve dan dat ik af en toe op Hyves keek en dan zag dat ze allerlei leuke dingen ondernam, waar ik natuurlijk aan deel had willen nemen.

Ik was erg gespannen de nacht ervoor, heb lang gehuild en kon niet slapen. Heb toen een pilletje ingenomen waardoor ik toch na een half uur in slaap viel.

Toen ik wakker werd had ik een sms van haar, met de vraag of ze eerder kon komen. Even later ging de telefoon met de vraag of ze binnen een kwartier kon komen. Ik was net wakker en stemde daar mee in. Twintig minuten later stond ze voor de deur.

Ik was heel koel tegen haar in het begin. Ik ben gelijk aan de laptop begonnen en heb korte antwoorden gegeven op haar antwoorden. Ze begon doodleuk te vertellen dat ze gisteren in Antwerpen was geweest en ze klonk erg hees. Ik was teleurgesteld toen ik dat hoorde. Ik zei tegen haar dat ik dat helemaal niet wilde horen en dat ik haar op Hyves wilde gaan verwijderen en uit MSN. Ze schok daarvan, maar begreep wel waarom. Toen ik vroeg wat ze voelde zei ze dat ze had gehoopt dat onze relatie anders zou verlopen nu. Maar ik wil het gewoon niet meer. Het moet klaar zijn nu. Ik ben er zo moe van en moet echt verder. Ik zei dat als ik er aan toe was wel contact op zou nemen met haar. Ze mag contact met mij opnemen als ze me echt mist.

Ze heeft geen gevoelens voor een ander en dat er verder er niets anders is gebeurd. Ze keek erg verdrietig maar weerde zich kranig. Ik gaf haar aan dat ik nu besef dat het haar gaat om de vrijheid en dat ze van binnen nog gevoel heeft voor mij. Ze was daar erg stil op, maar gaf even later aan dat de vrijheid nu erg belangrijk was voor haar. Ik heb mijn verlangen uitgesproken, maar ook dat ik nu wil dat we even uit elkaar zijn. Ik vroeg aan haar of ze echt gelukkig was. Ze zei dat ze nog zoekende was. Precies wat ik verwachtte.
Ik zag in haar ogen dat ze wist dat ze me ook los moet laten. Ze vond het de laatste keer samen erg prettig met mij. Ik dacht bij mijzelf dat ik niet haar praatvriendje wilde worden en dat we alleen opnieuw bij elkaar konden komen als alle verdriet bij mij achter de rug zou zijn.

Ik vroeg nog met wie ze naar Den Haag was geweest gisteren en ze vertelde mij dat ze met een jongen was geweest. Verder zei ze niets. Dat deed erg pijn. Ze glipt weg en ik moet haar laten gaan.

Ik heb af en toe hele verdrietige momenten, maar denk aan de komende tijd en probeer haar uit mijn hoofd te krijgen. Ze zei zorg goed voor jezelf, waarop ik antwoordde jij ook, alsjeblieft ……

Het afscheid was toch gevoelig. Ze hield me stevig vast, net zoals bij wanneer iemand weg gaat voor een erg lange tijd. Toen ze weg fietste stopte ze even om een opmerking te maken over het groen wat ze weg hebben gehaald vlakbij mijn huis. Op dat moment voelde ik dat ze eigenlijk niet echt weg wilde, maar ze wist dat het moest. Ze verdween uit mijn zicht en ik wist dat het nu lang zou gaan duren voordat ik haar weer zou zien.

Ik ben naar binnen gegaan en heb haar MSN en hyves gelijk verwijderd. Dat was een rot moment, maar wist dat ik hiermee mijzelf een groot plezier zou doen.

Ik weet niet wat de toekomst zal brengen. In een koel plekje in mijn hart zal ik toch hoop houden. Ik ga de komende dagen dit in elk geval even verwerken … dat zal niet zonder tranen zijn, maar ik voel me nu al wel iets sterker dan gisteren. Ik hoop dat ik de juiste keuzes heb gemaakt. Nu de hoop nog loslaten en dan kan ik weer aan mijn eigen leven gaan werken.