Een tijd hier niks geschreven in mijn blog, wel nog veel hier geweest, verhalen van andere lezen, mijn ervaringen delen etc, maar zelf niet meer de behoefte gehad om iets te schrijven omdat het eigenlijk wel redelijk goed gaat. De afgelopen weken met sprongen vooruit gegaan, ldvd is dusdanig gezakt dat het goed beheersbaar is, zelfs af en toe er niet meer is. Ik moet er nog wel veel aan denken, veel aan haar denken, aan wat was, maar dat telt niet meer, je leeft in het nu, niet in het verleden, ik heb er mijn lering uit getrokken, ben mijn gevoelens gaan opzoeken, gepraat, geschreven, gehuild, alles om van dat akelige gevoel af te komen, om irrationele gedachten om te buigen, positiever in het leven te staan, de dingen vanuit mezelf te doen in plaats vanuit anderen. Dat heeft geholpen, maar het is wel zwaar, het is moeilijk om jezelf trouw te blijven, om op het pad te blijven, het liefst vlucht je voor zulke gevoelens, ik wel, dat is ook wat ik in het verleden altijd gedaan heb, vluchten voor gevoelens, van verdriet, teleurstelling, afwijzing. Nu niet. Niet meer. Dit heeft me teveel pijn gedaan, het verdriet was te intens, te heftig, dit zal ik mijn leven bij me houden, het slijt, langzaam, en de manier waarop ik er mee om ga, zorgt ervoor dat ik het een betere plek kan geven. Ik weet nu voor mezelf dat dit moest gebeuren. Het is een stap naar volwassenheid (?), of liever een richting op mijn levenspad die ik vroeger of later moest nemen. Zo voelde het ook, achteraf kan ik zeggen dat het mooie tijden zijn, de zelfontdekking, zelfanalyses, kan ik alleen in zo'n situatie zo doorgrond maken, ontdekkingen over hoe ik in elkaar zit, hoe ik tegen dingen aan kijk, hoe ik met gevoelens om ging. Echt een zeer waardevolle periode, ook al had ik natuurlijk gewild dat dit tijdens een relatie was gebeurd, helaas dat zat er voor mij niet in, nog nooit gehad moet ik zeggen, misschien dus ook wel nog nooit de goede partner daarin gehad, iemand die mij aanvult, iemand die mij mezelf laat zijn, mij begrijpt.

Maar goed, ben dus met sprongen vooruit gegaan, krijg daar complimenten voor van vrienden en familie, daar zit nog een voordeel van deze periode in: de band met hen is beter dan ooit, ik heb met iedereen zo ongeveer besproken hoe ik mij voelde, hoe ik tegen dingen aankeek, ook naar hen toe, dat zijn verhelderende gesprekken geweest en die hebben de band zeer versterkt. Ik heb mezelf helemaal binnenste buiten gekeerd en veel geleerd, heel veel geleerd. Vooral op emotioneel en gevoelsmatig gebied. Mijn angsten daarin opgezocht, geanalyseerd en nu probeer ik het te veranderen. Dat lukt al best aardig, probeer me er dagelijks mee bezig te houden, naar mijn gevoel te luisteren, er over te praten en als iets niet goed voelt, doe ik het niet, klaar. Ik voel nu ook beter aan hoe andere mensen zich voelen en ook ik zelf ben:

Bewuster, van mijn gevoelens, van mijn leven, van de dingen die ik wél heb,

Gelukkiger, ik haal nu geluk ook uit kleine dingen, niet meer uit het behalen van doelen, status, werk, geld, materiele zaken, maar ook uit leuk contact met andere mensen, een lekkere maaltijd, een mooie zonsondergang.

Gevoeliger, ik luister naar mijn gevoel, leg het niet naast me neer, maar ervaar het, en doe er iets mee als ik dat kan of wil.

Actiever, ik onderneem dingen, die ik eerder links zou laten liggen, waar ik eerder zou toegeven aan mijn gevoelens van negeren, doe ik nu wel die dingen. Nieuwe hobby's, nieuwe mensen, nieuwe gezichten, verre vrienden opzoeken etc.

Dit alles brengt dat ik me gelukkiger voel, veel meer tevreden met wat ik heb, qua werk, mogelijkheden, vrienden, familie, alles is beter. Alleen de liefde... dat zal voorlopig nog wel even niks worden, daarvoor vond ik mijn ex te leuk, is de teleurstelling te groot. Ik ben er wel van overtuigd dat mocht ik weer verliefde gevoelens gaan krijgen, ik dan hopelijk er veel bewuster mee om kan gaan, veel meer durf te geven, veel meer durf te vragen, durf te zeggen. Maar ja vind maar weer eens zo'n meid, dat gaat nog wel even duren. Het rare is ook dat als ik zonder vriendin ben wil ik niets liever dan een vriendin wil, kan bijna niks anders me gelukkig maken, als ik wel een vriendin heb dan, wil ik dolgraag bij vrienden en alleen zijn.

Toch voel ik me van tijd tot tijd nog best rot, voel ik een enorm gemis gevoel, niet eens zo zeer van een relatie, maar meer van mijn ex. Dat gevoel overschaduwt dan de progressie die ik in mijn leven gemaakt heb, het anders in het leven staan, het blijft dan een gevecht met mezelf.

Ach ik kom er wel weer, er is verder ook niks mis met me of zo en klagen mag ik eigenlijk al helemaal niet want er gaat juist zoveel wel goed, ben ik eigenlijk erg gezegend in mijn leven, daar ben ik nu een stuk dankbaarder voor, dat ik zelf beslissingen kan nemen, mijn eigen keuzes kan maken. Alleen zijn er nog wat levensvragen die overblijven, wat ik wil, waar ik heen wil, wie ik ben, wat ik wil veranderen, wat ik moet accepteren van mezelf. Daarom is dit ook mijn laatste blog, ik moet zelf verder om die vragen te gaan beantwoorden, ik zal hier nog zeker blijven, steun geven aan anderen, verhalen en posts lezen etc. Ik wil bij deze ook iedereen onwijs bedanken voor alle steun en opbeurende berichten, voor het lezen van mijn verhalen, jullie zijn allemaal lieve schatten die ook weer het geluk in het leven gaan vinden!

Gegroet!
Liefs
Bram