Wil mijn verhaal graag delen. Ik had na mijn 'geen contact'periode van vijf maanden mijn ex weer heel voorzichtig toegelaten in mijn leven (zie eerder blogs). Ik ging er heel voorzichtig mee om en het was fijn, hoewel ik ook wel kritisch naar mijn ex en onze relatie keek. Terwijl ik weer met hem omging wist ik eigenlijk ook niet zeker of ik wel weer een relatie met hem zou willen. Dit besprak ik openlijk met mijn ex, hij gaf zich ook steeds meer bloot en deed ook meer aan zelfreflectie. We waren het met elkaar eens dat we vooral niet een te hoge druk op ons moesten leggen. Eigenlijk vond ik het de perfecte situatie. Ik had ook het gevoel dat ik de situatie onder controle had, dwz, dat de loop niet van mijn ex afhankelijk was. Dit was namelijk wel gebeurd toen we nog samen waren. Ik merkte ook nu wel dat mijn ex, graag de touwtjes in handen wou hebben, maar het lukte mij nu beter om hier relaxed mee om te gaan. We groeiden weer langzaam naar elkaar toe en het werd steeds wat intiemer. net alsof je weer aan het daten bent.
In deze periode had mijn ex iets heftigs meegemaakt. Hij belde me midden in de nacht op en vroeg of hij naar mij toe kon komen. Mijn eerste reactie was ook gelijk; kom maar hier! Die nacht heeft hij de hele nacht huilend in mijn armen gelegen. Hij gaf zich helemaal over en zo kwetsbaar als hij nu was, had ik hem nog nooit gezienIk werd me door het hele gebeuren opeens bewust hoeveel ik van hem hield. Die nacht zeiden we ook weer 'ik hou van jou'. De volgende dag was hij echter helemaal omgeslagen en ik ben toen boos geworden. Zei hem dat je niet zo met mensen omgaat. Hij bood zijn excuses aan en nodigde me uit om samen te eten. Ik naar hem toe en het was gezellig en gezellig en nog meer (je weet wel ). Maar voodat we weer die grens zouden overgaan, wou ik eerst ons bespreken. Voor mij kwam toen het punt; hoe sta jij tegenover ons?
Hij kwam toen met; ik wil nu geen relatie. Hij durfde het ook niet aan om het weer met mij te proberen. Hij had nagedacht in de afgelopen dagen en vond dat hij niet meer moest terugkomen op zijn eerdere beslissing, nl; uitmaken. volgens hem correspondeerden onze karakters niet en liep het daardoor vast. Ik vond dat we dingen bespreekbaar moesten maken en een middenweg moet kunnen vinden. HIj vond van niet, volgens hem had het geen zin. Hij haalde ook als argument aan dat het bijna langer uit is dan dat het is aangeweest. Wat dat nou dan weer voor een argument is..Ik was behoorlijk in de war, nog geen 12 uur eerder lag hij huilend in mijn armen als een kind. Nu nam hij heel makkelijk afstand van me.
Ik heb hem in de tussentijd weer een paar keer gesproken en dat is dan leuk. Ik heb hem deze week ook weer gezien, dan is er nog zo'n sterke aantrekkingskracht. Hij heeft dat ook! We zitten dan op de bank en dan slaat hij mijn arm om mij heen. Heb hem ook gezegd dat dat niet opschiet. bij mij is er nog niet een knopje omgegaan, dat ik opeens helemaal platonisch tegenover hem sta.Snapte hij ook..

IK ben niet meer zo verdrietig als toen hij het voor het eerst uitmaakte, maar voel me wel dipperig. Ga in mijn hoofd ook weer na wat hij heeft gezegd en geef daar dan in mijn hoofd weer argumenten op. En ik baal op momenten en denk dan, waarom lukt dit niet! Ik heb ook best moeite om het te snappen, vooral omdat we weer een beetje naar elkaar toe aan het groeien waren.
Tegelijkertijd denk ik ook; ik verdien iemand die voor mij gaat.
Ik hoor graag jullie reacties/tips/peptalks!