Een jaar geleden heb ik een nieuwe backpack gekregen. Ik had er wel eentje maar die was klein, hooguit een dagrugzak van 35 liter. De nieuwe is op zich best wel stoer, een 70liter, maar ook erg zwaar.

Toen ik deze backpack kreeg was hij meteen al gevuld met hele zware negatieve dingen. Ik heb de inhoud niet in de maanden daarvoor beetje bij beetje gekregen, maar in één keer, deze dag, nu een jaar geleden. In de eerste maanden nadat ik dit cadeau kreeg wist ik niet zo goed wat ik ermee aan moest. Ik vond het cadeau verschrikkelijk. Ik heb er alles aan gedaan om het cadeau terug te geven maar een gift kan je niet teruggeven h?ɬ®. Toen ik dat besefte besloot ik dat ik de inhoud als iets positiefs moest gaan zien, iets waar je aan kunt werken.

Ik wilde dat doen samen met de gever maar deze stond er niet genoeg voor open. Waarom? Misschien omdat ik het niet goed aanpakte waardoor de gever als een elastiekje terugschoot. Anderzijds is het in mijn wereld nog steeds vrij logisch dat je gaat vechten voor een 7-jarige relatie, zeker als die altijd goed is geweest. Want alles wat je hebt opgebouwd heb je toch niet opgebouwd om het in één dag weer af te breken? Een huis moet je toch ook onderhouden en heeft soms een grote beurt nodig als je deze verwaarloosd hebt? Ons huis was niet zodanig verwaarloosd dat hij niet gerenoveerd kon worden.

Echter, als de gever eenmaal iets besluit zal hij ondanks gevoelens, nooit op een beslissing wil terugkomen. Zoiets hoort niet in zijn wereldbeeld. Eenmaal de beslissing gemaakt om een cadeau te geven, dan deze niet ruilen. Wat er ook gebeurt en wat er ook wordt gevoeld. Die gevoelens kan je toch wegstoppen in een vakje waar je nooit bijkomt?

Bij mij werkt dat niet zo. Ik weet precies wat ik in alle vakjes van mijn backpack heb zitten. Ik heb misschien wel geheime vakjes maar dan nog kan ik die niet negeren. Stel dat ik etenswaren in dat vakje heb gestopt. Dat gaat dan toch op den duur rotten?

Toch lukte het me om zelfs in die eerste maanden al positieve gevoelens van inlevingsvermogen te ontwikkelingenrichting de gever. Achteraf gezien heb ik daar weinig inlevingsvermogen voor mijn situatie terug gekregen. Wel wat?¢‚Ǩ¬¶Maar niet genoeg. Genoeg was geweest dat als hij gevochten had of op z'n minst zijn gevoelens en gedachten met me had gedeeld. Het enige wat ik niet wist was "Hoe je iemand ruimte moet geven, waar het voor dient en waarom dat nodig was."

Na die eerste maanden begon ik de inhoud van de rugzak te veranderen. Ik besloot om wat negatieve zaken er uit te halen en daarvoor in de plek nieuwe dingetjes te stoppen. Dingen waar ik echt iets aan had.

Toen er een half jaar voorbij was had ik de rugzak alweer aardig herinricht. Steeds meer positieve zaken werden er bij in gestopt. Steeds meer inzichten verworven.

Maar nog voelde ik regelmatig de last van een vak waar nog redelijk wat negatief materiaal inzat.
Opeens kwam, alsof een toverfee er stiekem een cadeautje in had gelegd, een heel positief dingetje bij. Het paste gelukkig wel in de rugzak.
Ik denk dat het mogelijk was omdat ik al wat ruimte had vrijgemaakt. Ik moest steeds naar het cadeautje kijken en ik begon het slechte vak een beetje te vergeten.
Toch besefte ik na een tijdje dat ik niet blij was met het slechte en vergeten vak. Het begon een beetje te stinken. Ik deed af en toe de rits open maar wilde het niet want dan kwam die rotte geur op me af. Toch kon ik het vak niet blijven negeren en besloot ik dat ik toch echt moest gaan kiezen om die ballast er uit te gaan halen. Want pas dan zal de geur verdwijnen.

Niet altijd ging het helemaal goed. Op sommige momenten wist ik het afval gewoon weg te gooien maar een enkele keer heb ik het bijna letterlijk naar de gever gesmeten. Gelukkig was er dan wel weer genoeg inlevingsvermogen bij de gever om dit te relativeren zodat onze vriendschap een kans heeft.

Op de één of andere manier lukte het mij nog niet helemaal. De ballast met de rotte geur kon ik verwijderen maar iets in het vak moest blijven en kan niet verwijderd worden. Het is niet iets wat stinkt maar gewoon af en toe een zeurderige pijn geeft. Hoewel ik die pijn wel minder voel worden.
Die ballast schijnt toch echt in die rugzak te horen. En op dat moment wist ik ook weer dat die ballast ergens positief is. Ik heb er van geleerd. Ik leer er nog elke dag van.

De negatieve ballast bestaat uit verschillende dingen:

- tot op het bot gekwetst zijn

- gekwetst ego

- leven moeten aanpassen

- het leven wat was bestond niet meer

- geloof in onvoorwaardelijke liefde is weg, nothing lasts forever

- vertrouwen en geborgenheid weg

- minderwaardig voelen

- mislukt voelen

- Diegene waarvan ik dacht dat ie "rots in de branding is" niet op kunnen bouwen

- niet meer op de liefde kunnen vertrouwen/rekenen

- gedeelde tijd voelt als een leugen

- lieve schoonfamilie moeten missen

- investeringen waar ik nooit spijt van had opeens spijt van krijgen omdat het toch geen "zin"
heeft gehad

- leren leven met het gevoel "geen kans te hebben gekregen"

- dromen spatten uiteen

- onbevangenheid weg

- snap niets meer van het wereldbeeld wat ik had

- schaamte

- financiële verandering

- minderwaardig voelen omdat ex ook na relatie nog denkt te weten wat wel en niet goed voor
me is en me soms behandelt als een klein kind en waarschijnlijk nog steeds denkt dat ik hem
wel terug zou willen

- wanneer ex een nieuwe scharrel heeft "vervangen voelen"

- en vragen?¢‚Ǩ¬¶.Zoveel vragen?¢‚Ǩ¬¶.

Vragen zullen er toch blijven. Ik weet zo'n beetje alles wel, heb veel antwoorden gekregen maar één vraag blijft. Hoe kan het dat hij altijd zei dat hij gelukkig was en toch weg moest gaan? Want als je gelukkig bent is het toch goed? Waarom iemand zoveel pijn doen en het voor jezelf ook niet de gemakkelijkste weg kiezen terwijl je niet eens ongelukkig was?

Maar dan weet ik weer dat we gewoonweg niet op alle vragen uit onze rugzak antwoorden kunnen krijgen. En dat in het leven soms de dingen niet gaan zoals je zou willen of gepland hebt en dat je daar geen vat op hebt. Je kunt gewoonweg niet alles zelf onder controle hebben. En in mijn rugzak zit een dingetje dat ervoor zorgt dat ik dat feit kan accepteren.

Mijn bovenstaande lijst ziet er wel negatief uit maar dat zijn dus de negatieve gevoelens. Ik heb ook heel veel positieve gevoelens hoor! Mijn ex heeft een plekje in mijn hart. En ik heb zoveel geleerd.... En ik neem beslissingen waarvan ik niet zeker weet of ik ze ooit zou hebben genomen als ik nog met mijn ex samen was.

Mijn rugzak ziet er nu als volgt uit:

Middenvak (grootste): het NU, het Alles, Ik. Positief genieten van de kleine en mooie dingen van het leven. Het glas is halfvol, altijd!

Linkerzijvak: Doelen en wensen om te bereiken

Rechterzijvak: Blijvend werken aan mijn eigen ik en mijn patronen

Onderste vak: Oude pijn, oude ervaringen (negatief en positief) uit mijn jeugd

Vak tussen onderste vak
en middenvak: Recente pijn en ervaringen om te bewaren (negatief en positief)

Bovenste vak: Dingen waar ik snel bij moet kunnen. Ervaringen om positief te gebruiken.

Geheime vak: Dingen die geheim zijn. Maar niet voor mezelf

Enerzijds kan zo'n rugzak dus een last zijn, die de weg een stukje zwaarder maakt om te bewandelen maar anderzijds heb je dingen nodig op die weg. En die kunnen veel beter in een grote rugzak dan in een kleine. Want ook al zal die weg dan zwaar zijn, ik heb wel meer kans om hem in goede orde te bewandelen door al die dingen uit mijn rugzak.

Nu is het tijd om definitief afscheid te nemen van deze periode. Het voelt nu ook alsof ik wel klaar ben met het loslaatproces. Ik kan nooit "nooit" zeggen en ik zal nog pijn voelen maar dat zit dus in die rugzak. Ik ga er niet van uit dat die pijn ooit zal verdwijnen. Slijten, dat misschien wel?¢‚Ǩ¬¶. Maar vergeten zal ik het nooit. En zoals iemand een jaar geleden, goed bedoelt maar totaal onbegrijpelijk opmerkte: "Joh, over een jaar lach je er om." Nee, erom lachen, dat zal ik nooit doen. Relativeren wel, maar lachen?¢‚Ǩ¬¶. Nee?¢‚Ǩ¬¶

Ik zie het NU met een frisse blik tegemoet. Ik ben blij met mijn leven en de dingen die ik doe/ga doen. Ik ben zo blij met mijn nieuwe liefde en elke dag groeit deze. Ik ben blij dat ik mezelf een stuk beter heb leren kennen in deze periode. Ik sta niet langer op een "onbewuste manier" in het leven. Ik ben zoveel sterker geworden. Ik ben zoveel zelfstandiger geworden. Ik heb geleerd dat ik altijd voor mezelf moet kiezen want de enige waarmee ik m'n hele leven mee op moet trekken ben ik. Ja, ik kan zeggen dat ik van mezelf hou.

Maar ik ben me er nu van bewust dat er geen zekerheden zijn in dit leven en dat je moet genieten van wat je heb. Geen zekerheden?¢‚Ǩ¬¶Maar wel heb je zelf veel invloed op de manier waarop je dit leven invult en de manier waarop je met de dingen omgaat. En van mezelf weet ik dat ikzelf een vechter ben. Ja, ik streef uiteindelijk naar een langdurige en gelukkige relatie. En ik weet dat je die alleen kunt bereiken als je er ook voor wilt durven vechten. Maar ook dat kan alleen als je echt van elkaar houdt.

Voor de mensen die nog midden in het proces zitten en onderaan het diepe dal staan, je komt er uit! Echt waar! Je denkt misschien van niet en ik heb ook heel lang in de afgrond gestaan en op gevaarlijke randjes gebalanceerd maar je bent sterker dan je zelf denkt! Veel sterker. En nu ik dit eenmaal door heb gemaakt dan weet ik, dat als ik nog eens voor een moeilijke periode in mijn leven sta, dat ik de kracht bezit, dat ik die uit mijzelf kan halen. En jullie hebben die kracht ook! Ergens brand misschien nog dat zwakke vlammetje van levenskracht. Misschien voel je hem niet, misschien zie je hem niet, maar hij is er wel!

Heel veel sterkte allemaal en probeer deze levensles als iets positiefs te ervaren en er ook van te leren zodat je ook écht wat hebt aan de extra bagage die je meeneemt op je reis.

Veel liefs,
Hoop