Tuurlijk doet het af en toe nog pijn.
Ik zal nooit kunnen vergeten wat er vorig jaar op die 2e Augustus gebeurde.
Niet alleen die dag, -die kwam als donderslag bij heldere hemel-, maar ook zeker de dagen, weken en maanden die erna volgden.

Als ik terugkijk, kan ik haast niet begrijpen hoe erg ik er aan onderdoor ging; hoe ik doodziek van liefdesverdriet in bed lag te rillen van paniek en de zenuwen. Ik moest huilen, schreeuwen, spugen, en ga zo nog maar even door.
Kon niet meer werken, niet meer eten, niet meer slapen, niet meer normaal denken en al helemaal niet meer denken aan de toekomst.
Mensen zeiden me altijd;"Mars, hoe uitzichtloos het nu ook allemaal lijkt, je komt er wel overheen. Dit gevoel gaat weg, echt!".
Nee, dat gaat er op dat moment niet in, maar ik kan jullie vertellen.. Ze hebben gelijk gehad! Gelukkig maar!

Wiens schuld was het eigenlijk? Moet ik boos zijn op de dingen die zij verkeerd heeft gedaan of lag het ook al een groot deel aan mezelf?
Ik ben immers ook niet altijd een lieverdje geweest..
Misschien heb ik haar weggejaagd? Misschien zijn we beiden schuldig? Want waar er twee ruziën hebben er twee schuld, toch?
Het maakt niet uit.. Het heeft geen zin meer om hier over na te denken.
Het is geweest.. En het is goed zo.
Ik zou niet meer in haat willen leven. Want dat haalt mezelf alleen maar naar beneden. Ik wil me ook niet schuldig voelen, geen wrok meer hebben, niks.

Er is het afgelopen jaar zoveel gebeurd. Ik werd constant heen en weer geslingerd tussen verdriet, pijn, ongeloof, etc etc.. Dat is geen pretje. Jezelf terugvinden is op dat moment erg moeilijk, want alleen in hele kleine stapjes kun je doorgaan. Niet meer achterom kijken maar lachen naar de toekomst. Beseffen dat er meer is. Dat dit niet het einde van de wereld was.

Gelukkig kan ik na een jaar zeggen dat het goed is zo. Ben langzaam maar zeker opgekrabbeld van een hoopje niks, naar een weer wat zelfverzekerder persoon!
Ik heb weer zin in het leven, geniet van de kleine dingen, van de gezelschap van m'n vrienden en ook zeker het alleen zijn. Want ik weet..

Ooit komt er weer iemand, die ik alles wil geven, iemand waarop ik kan vertrouwen..
Ook al is mijn vertrouwen geschaad..
Zij zal daar doorheen kijken. En het begrijpen.