Afgelopen weekend was het een jaar geleden dat wij met veel gedoe uit elkaar zijn gegaan. Ik moet eerlijk toegeven dat het mij zwaar is gevallen. Normaal vier je het met je geliefde als je een mijlpaal van een jaar hebt bereikt en hoopt er nog vele mee te maken. Maar vieren dat je een jaar uit elkaar bent is toch niet iets wat ik kan opbrengen. Ik voelde me verschrikkelijk en dan is het ook nog Koningsdag, waar iedereen vrolijk is en geniet van het mooie weer. Ik heb mijn best gedaan en moet zeggen dat ik het ook wel erg gezellig heb gehad, maar toch aan het eind van de dag het vreselijke gemis..

Vorig jaar begon zo leuk en we hadden het super maar eindigde in een deceptie. Nu zijn we een jaar verder en om eerlijk te zijn een verschrikkelijk jaar vol boosheid, verwijten, beschuldigingen en op de koop toe een kort geding bij de rechtbank. Het heeft me gesloopt en enorm veel negatieve energie gekost. Ik heb zo enorm lang de hoop gehad dat we toch nog nader tot elkaar konden komen. Nu is die hoop al lang vervlogen. De hoop heeft zich nu gereduceerd tot normaal met elkaar omgaan, maar zelfs dit zal te hoog gegrepen zijn. Als we nou niets meer met elkaar te maken zouden hebben dan is het volgens velen veel makkelijker om elkaar los te laten. Maar we hebben nog een huis te verkopen en daar zit al weer het volgende probleem. We worden het maar niet eens over de minimale verkoopprijs. We hebben nog veel financiële zaken af te handelen etc etc..

Het lijkt er wel op dat we beide in een slachtofferrol zitten wat dat betreft. Afspraken maken gaat verschrikkelijk moeizaam. De boosheid en emoties overheersen tot op de dag van vandaag nog steeds. Zo vaak voorgesteld om dit met behulp van een onafhankelijke deskundige ( lees: mediator) te overwinnen. Maar hier wil ze niet aan meewerken. Een jaar lang krijg ik van haar te horen dat ik alles verkeerd doe, ik ben niet te vertrouwen, ik lieg altijd, ik hou alles tegen, doe moeilijk en ga zo maar door. Nu gisteren een gesprek gehad met de makelaar en naderhand proberen nog met elkaar te spreken voor bepaalde afspraken. Ik heb toen een enorm domme vraag gesteld door oprecht te vragen hoe het nu met haar gaat omdat we nu een jaar uit elkaar zijn. Nou dat heb ik geweten, het vuur vlamde op in haar ogen en ze zei dat haar leven het afgelopen jaar een hel is geweest.. Haar aangegeven dat ik het ook erg moeilijk heb gehad, dan gewoon doodleuk te horen krijgen dat het haar geen reet interesseert wat ik voel, ik heb geen recht om mij naar te voelen.

Het is en blijft allemaal erg pijnlijk, zelfs een jaar na dato overheerst haar boosheid en krijg ik nog van alles wat er tot nu toe niet goed gaat de schuld. Ik weet het af en toe ook niet meer en moet het voor mijzelf weer even van mij af schrijven..

Ik probeer los te laten en verder te gaan met mijn leven, maar ondanks alles wat er is gebeurd hou ik nog zo veel van haar en vind ik het vreselijk om te zien dat ze nog zo veel pijn en boosheid in zich heeft. Ik kan haar niet meer helpen, ik kan alleen naar mijzelf kijken en het beste voor mijzelf doen. Maar dan wordt je weer uitgemaakt voor egoïst of zelfs nog erger, beschuldigd worden van een ernstige psychische aandoening narcisme.

Ik wil dit niet meer, maar blijkbaar geef ik haar nog steeds alle ruimte. Zij kent mij door en door en weet mij nog steeds zo te raken met opmerkingen.. Maar als ik haar zie dan word ik ergens toch ook weer erg blij..