Ja, deze mooie woorden heb jij geschreven. Maar nee, ik plaats haar absoluut niet op een voetstuk, hoor. Ik weet dat er meerdere 'de ware' kunnen zijn. Ergens weet ik tal van redenen te bedenken waarom ik maar beter niet met haar kan verder gaan. Dus als je het zo bekijkt zou ik tevreden moeten zijn dat zij degene is die niet verder wil i.p.v. andersom, want ik had haar die gevoelens in ieder geval willen besparen. En toch is er iets met dit hele gebeuren aan de hand. En daar probeer ik achter te komen.

Waar nu ik wel achter ben, is dat ik mijzelf herkende in haar. Misschien is dat de kern van de zaak. Gaat het helemaal niet over haar maar over die ervaring, die gewaarwording van liefde, die mij nog meer in de richting van de liefde heeft gebracht. Alleen na verloop van tijd zou zij als een schim moeten vervagen, maar dat gebeurt helaas niet.

Om nog eens een voorbeeld te noemen: gisteren sprak ik nog een leuk ogende dame ergens bij gelegenheid. Alle mannen keken ook naar haar. Toen ik met haar in gesprek kwam bleek ze ook leuk en spontaan over te komen, maar toch had ik geen gevoelens voor haar. Niet dat wij iets met elkaar zouden willen beginnen, maar toch, soms heb je die onverklaarbare gevoelens voor iemand, zomaar. Wellicht dat diegene van die date het ook op deze wijze had als ik.

Misschien is het onbewust de angst nooit meer die ervaring met een vrouw te hebben, terwijl de liefde eigenlijk in jezelf zit. Zoals iemand al eens wijs opmerkte: door te beredeneren krijg je wel antwoorden maar geen oplossingen.