Vandaag was de dag, het is immers zaterdag.
Zaterdag bestemt voor mij en mijn zoontje, na onderling overleg afgesproken een aantal weken geleden.

Eergisteren kreeg ik een telefoontje van mijn ex (zie vorige blog).

Stond vanmorgen op rond half negen. Normale tijd, en bereidde me toch voor om mijn zoontje te halen. Ik wist eigenlijk al, dat ik aan het kortste eind zou trekken. Tegen beter weten in had ik nog hoop, maar ik zou hem niet krijgen, ondanks onze afspraken.

Rond half elf heb ik haar geprobeerd te bellen. Geen gehoor, voicemail. Rond elf uur belde ik de verantwoordelijke man op, waarvan ik wekelijks de bus mee mag nemen om mijn zoontje mee op te halen.
Ik klonk triest, en vertelde dat de bus de garage weer in kon.
Ik kwam niet, omdat de bezoekregeling niet doorging.
Afgebeld op donderdagavond, omdat het haar niet uitkwam.

Kreeg een lief berichtje van de vrouw die me hier op deze site altijd steunt.
Ze stak me een hart onder de riem, en beurde me op. Ze voelde dat ik niet met mijn zoontje was, want ik zat op deze site.
Ik mag toch wel zeggen dat zij mijn steun en toeverlaat is op deze site. En ondanks dat ik haar niet ken, hou ik een beetje van haar. Gewoon door haar manier van steunen, begrip.

Een zaterdag zonder mijn ventje. Ik had er zo naar uitgekeken, de dagen kropen voorbij, maar heb de afgelopen week ook een paar goede dagen gehad.

Het enige wat ik nog had, wordt me nu ook afgenomen door haar.
Het begin van het einde. Je staat zo ontzettend zwak als vader, en de weg is nog zo donders lang, met geen enkele garantie op.
Ik zal de weg maken naar de advocaat, maar zoals Geraldine van de week al schreef, geen enkele garantie tot succes.

Ik ben boos op haar, want ze heeft me altijd beloofd dat ik mijn zoontje altijd krijg te zien. Theorie, mooi, praktijk is echter anders.
Ben ook verdrietig, omdat ik er niet kon zijn voor mijn zoontje vandaag.
Noodgedwongen, sta ik aan de zijlijn, met grip op niks.
Aan de kant gezet door mijn grote liefde, op een manier die geen prijs verdient, en nu als vader word ik ook te kijk gezet.
Lief en leed gedeeld, en aan het einde sta je met niks. Nul komma nul.
Na haar te hebben verloren, en het verdriet, nu ook lijdzaam toezien, dat ik vervreem van mijn zoontje.

Maar ik ben de wijste.
Ik ben de sterkste. Ik hou vol, en hoe verdomde moeilijk dit ook is, ik hou me staande.

Mijn ventje komt op de allereerste plaats. Dat besef ik, en dat realiseer ik. Ik ga de weg die ik moet gaan, en zal nooit uit het oog verliezen dat HIJ niet de dupe mag worden, tussen het getouwtrek van dit gesjit.
Gesjit, omdat zij verliefd werd, gesjit omdat ik toch eigenlijk niet meer past in alles. Gesjit, omdat je samen een kind hebt, en niet alleen.

Ik hoop dat haar ogen eens open gaan, en het belang van HEM eens op de eerste plaats zet, en zichzelf eens wegcijfert.
Ik hoop dat ze de afspraken eens nakomt, als het om ons zoontje gaat.
Ik hoop dat ze beseft, dat ons zoontje ook zijn vader nodig heeft.
Ik hoop dat het goed met jou en je nieuwe vriend gaat, en dat je goed zorgt voor ons zoontje.

Ik zal naar de advocaat gaan, maar met een redelijk en acceptabel voorstel, en ik weet dat het geen enkele garantie geeft.
Maar dan heb ik alles gedaan wat in mijn vermogen lag.
Dan kan ik met een gerust hart gaan slapen, en bidden dat alles goed komt.

Ik mis je ventje, jammer dat papa er niet was vandaag.
Laten we hopen dat het volgende week anders zal zijn.
Love you xxx

Ron
x