Fuck. Wat is dit toch, de laatste tijd. M. viert weer hoogtij in mijn geest. En ik lijk het grif toe te laten.

Zojuist heb ik me eraan overgegeven. Ik ben moe, alles zat, gedeprimeerd. Al een tijdje. Vanavond heb ik me de whisky goed laten smaken. Ik haalde op een gegeven moment het 'armbandje' van de lichtschakelaar hier in huis af. Het 'armbandje' (dat als zodanig niet bedoeld was) dat M. ooit eens gemaakt heeft. Ik weet alleen nog dat ze het gemaakt heeft. Niet meer wanneer, hoe en waarom. Ik heb het al die tijd bewaard. Zelfs nu, twee woningen verder dan die waar ik ooit met haar samenwoonde. Terwijl hij volgens mij ontstaan is op mijn studentenkamer, ooit.

En ik had er zin in, me eraan overgeven. Foto's opgezocht, muziek gedraaid die me veel doet. Vooral die foto's. Natuurlijk niet alleen van M., maar ook van mij. Ik kijk naar mezelf: ah, zo zie ik eruit als ik gelukkig ben. Natuurlijk stomme foto's (ik vind dat ik nooit leuk sta op foto's), maar het spreekt wel. En van mijn vader en oma, die allebei dit jaar zijn overleden. En van M. Die op die foto's precies alles lijkt te zijn wat ik zoek in een meisje, al voelt het meer dan 'wat ik zoek in een meisje'. Het voelt meer als: ik had het helemaal voor elkaar. Alles. En nu, jaren later, vind ik mijzelf terug. Ik bedenk me wat een schim ik eigenlijk ben van wie ik zou kunnen zijn. De potentie zit er, maar komt er niet uit. Al lang niet. Bij gebrek aan interesse, aan motivatie, aan een doelstelling, aan snappen waar het allemaal over gaat, waar ik het allemaal voor zou moeten doen.

Het leven van nu lijkt dan nog steeds een schim te zijn van wat het was. En wat het had moeten zijn. Want ik heb het immes zelf allemaal de nek omgedraaid.

Maakt de laatste tijd weinig uit wat ik doe, maar M. is in mijn geest. Als mijn teloorgegane muze. Als een raison d'être. Buiten mijn werk doe ik de laatste weken weinig meer. Vroeg gaan slapen en voor die tijd drinken, want ik heb er geen zin meer in. Het leidt nergens toe, het gaat nergens heen, al te lang niet. En tijdens mijn werk is ze vaak aanwezig. Wilde ik dat ze me zag. Wilde ik dat ik haar na afloop kon vertellen van alles. Ik weet zeker dat ze het heel interessant zou hebben gevonden, trots op me geweest zou zijn. Ik zou in haar een gigantische stimulans gevonden hebben. Zeer in tegenstelling tot de meeste meisjes die ik nadien heb ontmoet. Die nooit zo diep gingen.

Een belangrijke drijvende kracht in mij lijkt de gedachte te zijn dat het nog niet voorbij is. Geen 'game over' voor Unremedied. Ik ben 33, niet onaantrekkelijk, sociaal niet zwak, weliswaar geen player maar naar het schijnt charmant genoeg, geld en status (schijnen vrouwen ook fijn te vinden) schort het niet aan... Maar als ik dan zo vanavond door die foto's blader, mijn herinneringen terughaal... dan vraag ik me serieus af of die hoop eigenlijk ergens op slaat. Gedachten als 'zo wordt het nooit meer', 'dat gevoel dat ik met haar had, krijg ik nooit meer', 'het blijft altijd nep' dringen zich op.

De drijvende kracht die misschien ingegeven wordt door mijn ratio. Je moet tenslotte wat en ik ben geen opgever. Verre van dat. Ik bikkel tenslotte al 6,5 jaar door zonder haar. Met weliswaar in de eerste twee, drie jaren nog genoeg reden tot de rationele hoop dat het nog wel weer goedkomt, maar dat is al lange tijd zoek. En ik zal ook wel doorbikkelen. Maar de kracht en glans, die is weg. Ik vraag me spelenderwijs wel eens af wat mijn huidige omgeving nou van mij zou vinden als ik de mezelf weer zou zijn die ik ooit was, toen zij er nog was, toen de kennelijk voor mij noodzakelijke muze nog in mijn leven was.

Een nieuwe muze vinden, blijkt dus verre van eenvoudig. Er gebeuren heus wel dingen, maar het is het nooit. Van mij uit niet. Of, als ik wel eens een keer at first sight betoverd ben, wordt het niks omdat ik dan ineens 'malle Jopie' word die zichzelf niet meer is omdat hij uit het veld geslagen is, of als dat niet gebeurt, omdat het meisje in kwestie niet thuis geeft. Al moet ik dus zeggen dat op een avond als vanavond het zo voelt dat zelfs die betoverende meisjes wel betoverend kunnen zijn, maar uiteindelijk nooit kunnen zijn voor mij wat zij was. Of daar maar in de buurt kunnen komen. Ik doe nog mee voor spek en bonen. Zo voelt het.

Ja, dat is allemaal emotie. En ja, ik heb een hoop verstand. Dat laatste staat uit op zo'n moment. Ik heb er even geen boodschap aan - ik heb me overgegeven. Maar het lijkt wel de puurste essentie te zijn van wat er leeft in mijn geest.

En M... Sja. Daar maak ik me geen illusies meer over. M. is immers getrouwd en geëmigreerd en we hebben geen contact. Ik heb haar nog een mailtje gestuurd nadat mijn vader was overleden, waar ik een attent antwoord op terugkreeg (maar waarin geen aanknopingspunt te vinden was voor verder contact). Ik merkte vanavond dat ik het allemaal heel graag met haar zou willen delen, maar dat kan gewoonweg niet meer. M. is gezond in haar hoofdje. M. is doorgegaan, een nieuwe weg ingeslagen, heeft een nieuwe liefde gevonden (die naar ik aanneem voor haar niet in het gebied 'voor spek en bonen valt', want ze is met 'm getrouwd). M. zal vast al bezig zijn of anders op korte termijn bezig gaan met een gezin met 'm stichten. M. bevindt zich niet meer in de realistische, bereikbare wereld.

En ik zag foto's van vrienden van ons, in de 'goeie ouwe tijd'. R., die zich later zou ontpoppen als mijn beste vriend, die ik toen nog maar net kende. Wat zou ik veel met hem gaan meemaken en dan vooral ook op het vlak van de ellende waar ik nu over schrijf. D., toen nog in goede doen, die nu is afgegleden en het op allerlei fronten heel moeilijk heeft. En foto's van mijn oma nog in goede doen, die een jaar nadat M. en ik uit elkaar gingen naar een verzorgingstehuis ging om zichzelf voorgoed kwijt te raken en uiteindelijk begin dit jaar te overlijden. Op een wijze dat iedereen zoiets had van 'het is beter zo'. Maar wel mijn oma. Het lijkt niet eerder zo aangekomen te zijn.

En mijn pappa. Hij kwam op die foto's slechts één keer voor. Mijn vader was niet iemand die graag op foto's stond. Die foto die ik tegenkwam was van achteren genomen; je zag hem van de achterkant. Maar nog steeds zo karakteristiek. Als hij nog geleefd zou hebben en ik zou hem dit alles verteld hebben, zou hij het ver weg gegooid hebben. Hij heeft nooit goed begrepen waarom ik in M. de liefde van mijn leven zag. Hij zorgde ook altijd voor ratio. Had waarschijnlijk vaak gelijk, maar ik wilde het vaak niet horen. Sinds hij is overleden, schiet onwillekeurig wel eens de gedachte door mijn hoofd - 'stel er is een soort hiernamaals en iemand die is overleden krijgt inzicht in en kennis van alles, zou hij dan nog steeds niet snappen in welke mate en waarom ik zo aan haar hing?'.

Het was de goede oude tijd. Maar vanavond, als ik mijzelf even van alle ratio ontdoe waar ik normaliter over beschik en waarmee ik me prima staande houd - vanavond voelt het wel even als 'game over' voor Unremedied.

De wereld is leeg. Maar ik bikkel door. Zo ben ik. Maar het vertrouwen of het ooit ergens toe zal leiden, is de laatste tijd niet sterk.

Ik zou wel weer betoverd willen worden. Gigantisch verliefd, en wederzijds natuurlijk. Ervaren dat het nog een keer kan. Ervaren dat het niet ophoudt na M., mijn Eerste Liefde (en tot nu toe mijn enige Grote Liefde). Niet meer alleen zijn. Niet Meer Alleen Zijn. Dat zou een verademing zijn. De romanticus terzijde geworpen, de realist ervoor in de plaats. De opa die uiteindelijk aan zijn kleinkinderen kan vertellen dat de wereld wél magie bevat.

...Want mocht ik ooit opa worden, over dat de wereld wél magie bevat, ben ik erg sceptisch over geworden. En helaas helpt me dat niet in juist datgene vinden wat mij weer terug zou kunnen brengen bij mijn eigenlijke ik. Ware Liefde.