Ja dat is zeker niet fijn om te horen maar dat is wel hoe het nu gaat. Het is gewoon dat ik zo vol ongeloof zit.. 8 maanden lang had ik op hem moeten wachten had hij de grootse moeite om zich aan iemand op die manier te binden en heeft hij me in die tijd ontzettend vaak teleurgesteld, vluchtte hij naar andere vrouwen om vervolgens spijt te krijgen. Uiteindelijk hadden we iets, we waren echt gelukkig samen. Hij zei dat hij nooit iemand zo als mij had gevonden zo blij met me was, oud wilde worden met me, we zouden dit jaar samen ghaan wonen op vakantie gaan etc. En toen op eens het nieuwe jaar. Hij hield net als vorig jaar wat minder rekening met mij, daardoor kregen we de kleine ruzies. Die bleven terugkomen, frustratie groeide. In de tussentijd bleven we leuke dingen doen en van elkaar houden en met elkaar lachen, maar zeker iedere week 2 ruzies die gewoon nooit echt een plekje kregen aan beide kanten. En nu is het kapot. EN ik blijf mezelf afvragen hoe het kan dat hi zo woest is. Dat hij zegt dat hij me meerdere kansen heeft gegeven bepaalde dingen te veranderen en dat ik dit niet deed. Ik deed alles voor hem.. ik had geen grote dingen die ik moest veranderen maar sommige dingen haddne wat tijd nodig. Als er n hoog opgelopen ruzie was en ik snapte hem niet dan kon ik nog wel eens hem onderbreken om wat te vragen. Als ik kijk naar dat dit voor hem de doorslag gaf+dat mn ouders hem niet mochten door zijn gedrag vorig jaar en mijn zwangerschap dan geeft dit mij zoveel onbgerip.. Ik kan het niet geloven dat dit echt is wat hij wil. Normaal gesproken mistte hij me echt enorm na een aantal dagen al. En ja ik laat het at the moment voor wat het is..sms niet. Voel hier zelfs in de ochtenden ook niet meer de behoefte voor. Dit omdat ik gewoon pijn heb, omdat ik ergens in mij het heb opgegeven. Maar ik kan er niets aan doen, ook al snapt de helft van de wereld het niet en meestal ik zelf het ook niet eens ik hou van deze jongen, en ik meen oprecht ik zie wie hij is ik weet wie hij is.. en het is verschrikkelijk mooi en het past echt perfect bij mij. Ik had altijd het geduld met hem, kon wachten op hem en pikte veel van hem. Het was geen kwestie van wegcijferen..of misschien toch wel?? Nee want ik gaf mijn tegengas ik liet duidelijk weten wat ik echt niet pikte.. Niet dat ie daar in die 8 maanden voo ronze relati enou echt bijster veel rekening mee hield..maarja.
Shit ik kan geen kant op. Ik probeer me geen zorgen te maken ove rhet feit dat hij dit overal rondschreeuwd maar het komt bij mij echt als reverse psychology in mn hoofd aan dat hij aan me denkt als hij dat schreeuwt. Ja misschien zijn verwerk, hij zegt ook alleen maar rot dingen over me, dat ik hem niets meer uitmaak.. als hij echt van me hield was ie er toch wel met mij voor gegaan? Ik weet het niet.. deze blog is echt het zoveelste verhaal van shit wat moet ik doen. Ja geen contact, ja doorgaan. Ik doe beide en toch voelthet alsof ik stil sta.