beslissen of je hem nog in je leven wilt de manier dat hij je nu behandelt, die manier vind ik in ieder geval compleet rot en onacceptabel. Hij negeert je als het hem uitkomt en duikt je bed in als het hem uitkomt. Zo te horen heeft die man al vele kansen heel bewust verspeeld. Als jij dat ook vindt, helemaal slot erop, hij komt gewoon niet meer in je buurt. Jij accepteert zelf dat hij komt logeren. Hoe moeilijk het ook is, hard zijn tegen jezelf nu en doorzetten.

Dit zal heel onsympathiek klinken, maar ik vind het eigenlijk wel goed te horen dat je momenteel (wederom) met verwarde en tegenstrijdige gevoelens loopt te worstelen. Niet omdat ik het je toewens (integendeel), maar omdat jouw emotionele beleving feitelijk de enige raadgever kan zijn waar je, hopelijk, uiteindelijk naar zal gaan luisteren. Anderen, die uit ervaring spreken, kunnen je adviezen geven, maar je niet aan je haren uit dat bed slingeren.

Ik, en met mij ook anderen, zagen dit natuurlijk al aankomen. Met dat hele 2 dagen blijven slapen, heb je je ex-vriend een flink voorschot laten nemen op intimiteit met jou, terwijl hij nog steeds emotioneel-gerelateerde 'schulden' bij jou heeft openstaan.

Feitelijk heb je gewoon een 'wanbetaler' wederom een voorschot verstrekt.

Het is echt heel jammer dat je nog niet 'klaar' bent om van hem te eisen dat hij eerst zijn draagkracht bewijst (ten opzichte van jou en jullie eventuele voortzetting van de relatie). Ik neig ernaar te denken dat je dit niet doet, omdat de kans meer dan aanwezig is dat hij het gaat laten afweten op het moment dat je van hem relationeel meer verantwoordelijkheid eist. Je wil hem niet kwijt, dus bent bereid in te leveren op je wensen en behoeftes die wezenlijk belangrijk voor jou zijn.

Je doet jezelf tekort.

Het 'dubbele gevoel' waar je nu mee kampt, heeft alles te maken met het feit dat je intiem met hem bent geweest. Alles. Intimiteit wekt verwachtingen op. Zeker en in het bijzonder in deze situatie, waarbij jij kennelijk degene bent die blijft leveren en hij je nog steeds niet voldoende in de praktijk weet en kan bewijzen dat hij het echt oprecht met je meent.

Je verwachtingen zijn in hun aanwezigheid heel tricky: je kunt jezelf wijsmaken dat je het dit keer even laat voor wat het is, er niet meteen opduikt of aandacht vraagt—maar het voldongen feit dat jij iets wezenlijks aan hem 'gegeven' hebt, strekt zich over elk van deze voornemens uit. De betekenis die jij aan de intimiteit toeschrijft, verwacht je eigenlijk stiekem ook van hem. En elk gedrag of reactie van hem die deze betekenis in de praktijk als het ware 'toetst', zorgt ervoor dat onzekerheid en twijfel zich van je meester maken wanneer 'wat hij doet' niet rijmt met wat hij, in jouw verwachting, 'zou moeten doen'.

Het is achteraf-gelul, maar ik durf te stellen dat als je niet intiem ben hem was geweest, je weinig last zou hebben van dat 'dubbele gevoel' omdat je beter in staat zou zijn om met emotionele afstand naar zijn gedrag te kijken. Als je de intimiteit bekijkt als 'investering', dan zit daar de verwachting van een 'beloning' aan gekoppelt (dat hij betrokken is en aandacht toont, emotioneel bereikbaar voor je is, met je bezig is).

Ik wil afsluiten met dat het aan niemand, behalve jezelf is om je op de vingers te tikken. Het evalueren van je huidige relatie, het gedrag van je vriend en wat je precies voor jezelf wenst, gebeurt op jouw eigen manier en tempo.

Als dat betekent dat je nog een tijdlang dezelfde (verkeerde) keuzes zal blijven maken, so be it. Ondanks de confronterende (maar wel eerlijke) reacties die je ontvangt: voel je in ieder geval niet ontmoedigd om hierover te blijven schrijven.