't Is nu al een hele tijd geleden dat ik nog iets heb gehoord van E. Ik heb me er stilaan bij neergelegd dat ik haar nooit meer zal zien of horen. Ze wil in het geheel geen contact en ik probeer dat te respecteren. 't Is jammer en ik heb mijn lessen geleerd. Ik hoop dat ik in de toekomst iemand vind waar ik volledig voor kan gaan en die me respecteert zoals ik werkelijk ben. Iemand die me niet laat zitten voor een ex.

Hoewel mijn leven langzaam terug vorm begint te krijgen, word ik geteisterd door mijn dromen. Praktisch elke nacht nog droom ik van E. Soms zie ik dingen die we samen hebben beleefd, soms droom ik over hoe ik het anders had kunnen aanpakken en soms zie ik haar gewoon, in al haar pracht, maar oh zo onbereikbaar...

Het is niet dat ik droevig word van deze dromen, maar ze confronteren me wel elke keer met de realiteit. Akkoord, er zijn momenten waarop ik nog steeds verlang naar die dagen dat ik bij haar was, toen we alles met elkaar deelden. Ik vermoed dat het vooral komt door het feit dat ze volledig uit mijn leven is verdwenen, alsof ze is gestorven. Ik heb dat met mensen die overlijden ook. Ik droom van hen, wekenlang, totdat die dromen uiteindelijk stoppen. Ik hoop maar dat ik ooit stop met dromen over E.