Kreeg dit weekend het trieste nieuws dat mijn lieve kat heel erg ziek is.
Toen ik nog in Griekenland woonde vond ik haar als hele kleine kitten op straat. Ik heb haar toen geadopteerd en jaren lang heen en weer gesleurd tussen Griekenland en Nederland. Uiteindelijk werd ze steeds onvoorzichtiger met het verkeer en aangezien in Griekenland een kattenleven weinig betekenis heeft heb ik haar uiteindelijk bij mijn ouders achter gelaten waar ze nog een lange tijd gelukkig & geliefd is geweest.
Als ik terugkwam, zelfs na 8 maanden afwezigheid, dan rende ze naar boven...naar mijn kinderkamer...en was ze dolgelukkig dat ze weer bij mij kon slapen. En zo was het de afgelopen jaren nog.

Ik stond al triest op met de wetenschap dat ik vandaag waarschijnlijk afscheid ging nemen.
Op weg naar mijn ouders zag ik uit mijn ooghoek het huis van mijn ex (die 1 straat achter mij woont). En toen zag ik ook duidelijk dat er een damesfiets tegen zijn raam geparkeerd stond. Zondagochtend. Meneer heeft dus waarschijnlijk een logee gehad.

En ook al heb ik hem sinds begin mei niet meer gesproken, mijn maag kromp ineen en ik heb me een uur lang in de auto verschrikkelijk zitten opvreten. Een andere fiets op mijn plekje.
Ook het idee van een mogelijke nieuwe vlam en ze samen tegen kunnen komen bij de bakker of in de super...majj... Hoe had ik dat toch ooit kunnen doen, een relatie aangaan met een (bijna) buurman? Toen leek het zo praktisch... Nu denk ik, wat was het fijn geweest als hij ver weg had gewoond en ik het 'wat niet weet wat niet deert' principe had kunnen aanhouden...

Bij mijn ouders nam verdriet de overhand om het kleine ding. Ik zag haar met het uur achteruit gaan. Vier dagen geleden was ze nog kiplekker, vandaag kan ze niet meer lopen en zelfs nauwelijks haar kopje optillen. Het brak mijn hart dat ze toch nog een poging deed om op mijn schoot te kruipen.
Ze lijkt niet te lijden, maar zakt steeds dieper weg. Heeft de afgelopen dagen al verschillende infusen, antibiotica & pijnstillers gehad bij de dierenarts maar niets helpt. Ze eet ook al dagen niet meer. Het schijnt mij toe dat ze de ochtend niet meer zal halen, maar in een coma zal zakken en zal overlijden.

Tranen met tuiten gehuild en vervolgens met dikke ogen afscheid genomen en naar huis gereden.

En op dat moment miste ik ex heel erg...hij is ook een kattenliefhebber, hij begrijpt het leed dat het veroorzaakt. Ik was heel even in twijfel. Zal ik?
Maar nee, veels te emotioneel, hij zou me weer raken op verschillende lagen en tevens stel ik me nu voor dat hij met een nieuwe lief gearmd op de bank zit. En dat mag, he. Hij is immers vrij om lief te hebben wie hij wil.

Afscheid nemen blijft moeilijk. In al zijn vormen.