Ik weet niet wat er gisteren is gebeurd of wat er in het algemeen is gebeurd....ik was van het weekend echt zo verdrietig, echt rock bottom en zag het niet zitten, huilen, huilen en nog eens huilen. Naar huis gestuurd door mijn paas voor paar dagen vrij en onderweg vertelde J. dat hij sowieso een paar dagen niet thuis zou zijn, wel bij "haar" dus. Ik raakte in paniek maar uiteindelijk is het wel beter voor mij. Morgen heb ik hem dus een week niet gezien en ik mis hem wel, de ene keer erger dan de andere keer. De avonden/nachten zijn het zwaarst en heb ik verschrikkelijke nachtmerries. Met name de droom dat hij het uitmaakt, ik wakker wordt en denk "het was een droom", maar het is geen droom, het is werkelijkheid.

Gisteren met veel mensen gepraat. Mijn psycholoog, mijn moeder, en at goed advies via deze site drong iets tot mij door....dat ik moet loslaten.

Niet dat ineens de knop om is geschakeld want dat zou wel lekker makkelijk zijn maar op de ene of andere manier is er een besef? Acceptatie dst het over is? Ik weet het echt niet. En ik ben bang of beter gezegd huiverig dat ik nog een keer inklap, dat dit gevoel van tijdelijke aard is.

Ik merk wel dat als ik op deze manier het contact onderhoud met J. Het cntact ook beter is. Geen ruzie of frustratie. De gedchte van hem en "haar" doen nog wel pijn maar ergens wil ik hem gewoon gelukkig zien...maar nog niet helemaal want een andere gedachte troost mij ook ergens nog....het feit dat hij nog contact met mij heeft, sowieso vanwege het huis maar ook omdat hij mij niet wil laten stikken, gaat zijn nieuwe vriendin het moeilijk krijgen....en J. Is niet de persoon die je in een hoek moet drijven...

Ik weet ook dat hij ook bezig is met mij loslaten en dat proces doorlopen we nu..

Ergens voel ik me dus kalm en is er een acceptatie denk ik? Anderzijds gun k hem en haar het geluk niet omdat ik me zo voel...

Is dit iets wat bij het afscheid nemen hoort? Iemand ervaring.