Kan gebeuren, helemaal verliefd op een ander... Maar zegt het echt iets over het geweldige gehalte van de ander, of zegt het iets over wat je in je huidige relatie mist? En als het laatste het geval is, kun je dan niet beter je energie richten op de vraag of en (zo ja) hoe je relatie nog te redden is? En of het spanning is die je voelt of meer?

Hoe dan ook, houd je man niet achter de hand... Doe wat je moet doen, maar gebruik je man niet als vangnet voor wanneer jij je vergist hebt en die nieuwe toch ook niet helemaal de juiste blijkt te zijn, of hij niet weg wil bij zijn huidige vriendin. Want daarvoor is je man te goed, lijkt me... En achter de hand houden van iemand is wreed en een beetje laag (vind ik dan) Ga dus niet vreemd, maar ga eens bij jezelf te rade en kies dan!

Ik weet dat je vraagt om begrip voor jouw verdriet hier, maar dat is lastig, als je zelf de oorzaak bent van je eigen verdriet en dat van anderen... Vandaar dit antwoord. Ik vind niet dat je verplicht bent bij je man te blijven, don't get me wrong, ik vind wel dat vreemdgaan fout is... Die man heb je 18 jaar, die verdient toch beter!?

Grtz,

Boa

Hoe herkenbaar voor mij deze situatie.Ook ik ben niet meer piep jong maar 45+ en was al jaren getrouwd. Het huwelijk had zijn up s en down s, toch koos ik ervoor te blijven.Tot ik HEM tegenkwam...en hopeloos verliefd op hem werd. Ook hij werd verliefd op mij en ook hij was getrouwd, wat een toestand allemaal. In eerste instantie ontkennen van gevoelens in de zin van, het kan niet, het mag niet en al dat soort dingen.(verstand) Maar ook elkaar missen en weer toegeven aan onze gevoelens voor elkaar(hart). Hij zei me moeilijk uit zijn huwelijk te kunnen stappen, maar verlangde ook naar mij. Zo heeft het maanden geduurd. Uiteindelijk heb ik voor mezelf gekozen en ben gescheiden van mijn man. Ongeacht wat de ander zou doen, ik ging scheiden en stopte het kontakt om de scheiding goed te verwerken.Na een aantal maanden zocht hij weer kontakt met me en wat bleek, ik vond hem niks meer aan, hij deed me nog weinig, laat staan dat ik verder met hem wilde leven.
Achteraf gezien heb ik vaak gedacht deze verliefdheid nodig te hebben gehad om uit mijn huwelijk te kunnen stappen. En hij... hij is nog steeds getrouwd...maar of ie gelukkig is??? IK weet het niet, sterker ik wil het niet eens weten.....

Ik denk dat je het snapt en iedereen geeft het al aan. Je situatie is vrij complex. Behalve de gemeenschappelijke deler, degene met liefdesverdriet, ben je ook de vreemdganger (sorry, maar wat je doet valt daar bij mij onder, ondanks dat hij niet meer wil voorlopig) en de ander. Die laatste twee hebben meerdere van ons (ik ook) allebei ook in ons verhaal. Alleen zijn we het over het algemeen niet zelf. Dat wekt dus wat emoties en weerstand op. Degene die tot waanzin wordt gedreven door verliefdheid, dat is pijnlijk hoor. Natuurlijk snap ik dat er meer achter zit, dat verliefdheid niet zomaar komt (beetje wrang dat zei hij me ook). Dat je iets kan missen bij je man, dat mensen uit elkaar kunnen groeien. Maar vergeet niet dat verliefdheid je geest vertroebeld en dat je in een verliefde bui die ene altijd als meest geweldig en fantastisch ziet (can't imagine a life without him... dat is ongeveer de definitie van verliefdheid, je kan altijd verder leven zonder iemand, alles kan wegebben). Het is een gevecht dat niemand anders kan winnen. Ik ben ook verliefd geweest en ik vind het dan echt moeilijk om de ratio goed in de gaten te houden. Hou je dat alsjeblieft in de gaten? Twee maanden is weinig en je geeft heel veel op. Bovendien veroorzaak je bij veel mensen pijn. Je familie (man+kids), zijn vriendin en jezelf.

Nou ben ik een snotaap van iets meer dan half je leeftijd. Het voelt een beetje raar om je de les te lezen, maar je vraagt advies/steun. De les lezen is ook niet mijn bedoeling, maar denk alsjeblieft goed na. Ik heb een scheiding van dichtbij gezien, het gaat niet in de koude kleren zitten (ondanks dat het veel gebeurd, veel mensen hebben ook ldvd, wil niet zeggen dat het niet verdomde moeilijk kan zijn). Ook ken ik het fenomeen verliefdheid en de keerzijde.

Hoe je van liefdesverdriet afkomt? Ik ben inmiddels expert ondanks mijn leeftijd. Tijd en drastisch contact verbreken, denk ik. Maar dat kan per situatie natuurlijk verschillen.
Dus ik wens je veel sterkte en wijsheid.

Liefs Kiek

Ik was 44 jaar toen ik stapelverliefd werd op een
collega!Het duurde weken(niet dat er ooit iets gebeurd is),maar ik voelde ook vlinders in mijn buik).Maar een duiveltje zei tegen mij:NEE,je gezin gaat voor!!
Tsja,die dingen gebeuren nou eenmaal!
Ik ben voor m'n gezin gegaan!Heb daar geen spijt van gehad!
En n?ɬ??n?ɬ? moet ik voor mez?ɬ©lf gaan!
Ik heb geen andere keuze!
Hmvrpm78

Wat ongelovelijk: ik maak excact hetzelfe mee....

Ik (41 jaar) heb een relatie gehad met een vrouw (13 jaar jonger) van mijn werk en zij wist van mijn huwelijk, en dat ik een kind heb van 2. Maar het groeide langzaam uit tot een echte relatie....met alles erop en eraan...
Nu is mijn huwelijk niet zo best, merk ik na een half jaar met deze andere relatie... Ook een lang gesprek met mijn zus hielp me tot deze conclusie komen.

Maar hoe veel we ook van elkaar houden (zegt ze) we hebben toch besloten om te stoppen, om twee redenen: we wisten dat ik geen toekomst voor haar kan bieden, tenzij ik weg ga bij mijn partner, en dat heeft ze min of meer altijd in dr achterhoofd gehouden (ze heeft meerder malen tegen mij verteld dat ze maar 50% met mij omgaat....). Maar ik heb (natuurlijk) nooit dat besluit genomen om te scheiden omdat ik dacht dat het heel wat voeten in de aarde zou hebben. En twee ze heeft kennelijk in de tussentijd het al een beetje opgegeven, en is dus iemand tegengekomen met wie het goed klikt en waarmee ze nu een date heeft gepland.

Nu is het mij iig duidelijk dat mijn relatie niet goed is, en ik heb na een heel lang gesprek met mijn zus, die ook ziet dat mijn relatie al langer niet goed is, maar ik "zag" dat niet, besloten om te handdoek in de ring te gaan gooien.

MAAR nu heb ik dat besproken met die nieuwe vriendin, en die is nu toch een beetje in de war (begrijpelijk) en wil even rust, om te zien of ze nu ECHT met mij wil OF bezien of die nieuwe date wat is....

Dus je begrijpt mijn "probleem". Twee verhalen die met elkaar te maken hebben: kies ik voor haar of mijn relatie, wetende dat mijn nieuwe geliefde al in een fase is (denk ik) van opgeven. Ik wordt gek van liefdesverdriet (zo noem ik het maar even) en heb pijn in mijn borst, onderbuik, hoofd en nek.
Ik loop alleen maar te denken over alle scenario's, en die ene waarbij ik weg ben bij mijn partner, en zij dus geen interesse meer heeft.....brrrrrr
Ik tracht niet meer de hoop te koesteren dat de nieuwe liefde nog een keuze voor mij gaat maken, mede omdat ze een stuk jonger is en nog een aantal reizen wil ondernemen. Maar aan de andere kant passen we heel goed bij elkaar en zegt ze dat ze me ook nog heel leuk vind. Nu vraagt ze een tijd rust, en in de tussentijd is ook die date gepland.

Ik ben wel tot de volgende conclusie gekomen en dat helpt een beetje tegen lvdr: ik zit niet goed in mijn vel in mijn huidige relatie... dat is dus oud zeer....wat boven gekomen is.

Maar toch gieren de gedachten door mijn hoofd: als zij ECHT ZO VERLIEFD WAS OP MIJ, waarom kiest ze nu dan toch voor die date?? Ze heeft er zelf al mee gezoend....grrrrr

Liefde kent geen barrieres, geen obstakels, maar onze ratio wel. We halen die dingen dus door elkaar.... Ook mijn geliefde: ze ziet alleen maar beren langs de weg, als ze met mij verder gaat....

Dus wat helpt: neem een besluit, bv ik ga niet meer verder met de nieuwe liefde. Ga in gevoel zitten, en probeer daar doorheen te voelen. Neem alles waar en doe er niets mee.
Dat dit tijd kost is duidelijk, maar hoe lang is voor iedereen verschillend (ivm oud zeer dat ook boven komt) Uiteindelijk zul je merken dat je sterker wordt, en je weer open staat voor nieuwe prikkels.

Maar ga niet te snel. Duik je gevoel in, hoe pijnlijk ook...(doe ik nu ook) en probeer te voelen waar het vandaan komt. En dan bedoel ik: pijn bij jezelf....

Robert