allereerst gefeliciteerd met je verjaardag, en wat zou jij te oud zijn om iemand tegen te komen, ik ben er zelf 40, en soms denk ik dat ook wel eens, of ik heb dat gedacht, toen ik zoveel ldvd had om hem, dacht ik ook, nooit zal ik nog zo iemand tegenkomen, nu denk ik zo iemand wil ik nt eens meer tegekomen, zo'n oppervlakkige, eerst ben je alles en dan schuift hij mij zo aan de kant, ik verdien wel wat beters en zo moet jij ook gaan denken, je bent nog zo jong, je hebt nog tijd zat, geniet maar eens van je leven, dat kan ook zonder vrouw of in mijn geval man, ik dacht ook toen ik jarig was, hij is op dezelfde dag jarig, ik zal toch wel iets horen maar nee, ik deed het ook nt maar dat was uit zelfbescherming, nieuwjaar idem dito, het is ook beter zo, anders worden wonden toch maar weer opengereten en hoop je op iets wat toch nooit meer komt wss, als hij/zij ook zou terugkomen, het wordt nooit meer zoals het was.

ik wens je veel sterkte

groetjes

Wat je schrijft voelt heel herkenbaar. Vind het ook verwarrend en worstel ook wel eens met de vraag of ik nou juist hem mis, of het samenzijn met iemand waar ik veel van houd en bij wie ik graag wil zijn. Moet wel eerlijk zijn, op dit moment ben nog niet zover dat ik kan denken aan iemand anders, maar als ik het dan toch voorzichtig probeer, dan beangstigt me die gedachte wel eens. En dat beklemmende gevoel herken ik helemaal niet bij mezelf, niet vanuit voorgaande relaties die eindigden. Dat was op één of andere manier veel meer onbevangen. Ben ook bij mezelf te rade gegaan om de oorzaak daarvan op te sporen. Misschien komt het wel omdat je nu op de leeftijd bent waarop relaties een serieus karakter hebben gekregen en je een duidelijker beeld voor ogen hebt wat je samen met iemand wilt opbouwen. En omdat je ook al bezig bent geweest om zoiets moois met iemand waar je zoveel van houdt op te bouwen... Dan maakt het des te moeilijker om los te laten.

Hoorde onlangs ook dat het al met al een jaar duurt voordat je je draai weer hebt gevonden... Dat betekent voor mij nog drie maanden. Maar ik moet zeggen dat ik daar nog niet zoveel fiducie in heb. Merk wel dat het met vallen en opstaan steeds iets beter gaat mezelf weer op pootjes te zetten.

Heel veel sterkte!