Ik denk dat deze quote heel mooi blootlegt, waardoor heel veel mensen niet de berusting in een relatiebreuk kunnen toelaten. De angst om ‘iets’ of ‘iemand’ te verliezen. Angst voor de verontrustende en onbekende veranderingen die dat met zich meebrengt. En daardoor controle wensen en blijven uitoefenen op die afstand die zich aan hen openbaart.

Toch, hoe onwerkelijk het ook mag klinken als je midden in dit proces zit en juist dit ‘verlies’ probeert te vermijden: een ‘verlies’ draagt in de diepere lagen, ook ‘een beloning’ met zich mee.

Zij het, dat je ‘gedwongen’ wordt om tijdens het ‘alleen achterblijven’ jezelf weer de aandacht en focus te geven die naar nieuwe inzichten voert. Zij het, dat je ‘gedwongen’ wordt om in je eigen leven veranderingen door te voeren, waar je met de status quo van voorheen, nooit aan toegekomen was. Zij het, dat je ‘gedwongen’ wordt te ontwaken, waar je je voorheen al slapend wentelde in die allesbedekkende deken van je bekende comfortzone.

Een liefdesbreuk, hoe genadeloos, zielsverscheurend en vernietigend dan ook, kan ook een broodnodige ontwaking met zich meebrengen, die prikkelt tot zelfontplooiing.

In plaats van, dat je bezig blijft met overal pleistertjes en verbandjes blijven plakken op je eigen zwerende pijnen, innerlijke wonden en zielsbreuken, kan een relatiebreuk (en the distance waar mensen altijd tegen blijven vechten) je ook ‘dwingen’ om deze eens aandachtig te gaan verzorgen zodat ze kunnen helen.

Maar dat is hoe ik het, achteraf, ervaren heb.

The worst feeling isn't being loneley but being forgotten by someone you can't forget..