Jeetjemeneetje het was me wel een trip deze afgelopen 1,5 jaar. Een dik jaar intens (INTENS) verdrietig geweest en daarna nog een half jaar naar de uitgang gezocht.
Al die mooie zelfanalyses maakten me wel wakker maar nog steeds kwam ik er niet uit. Telkens weer kwam zijn 'zijn' in vol ornaat weer mijn hoofd binnen en bloedde mijn hart. Ik miste hem zowat letterlijk tot op het bot.
Hoe was het toch mogelijk, 1,5 jaar verdriet om een relatie van een paar maanden.

Maar zowaar. Ik heb eindelijk de kamer weten te verlaten. De afgelopen weken is er een knop omgegaan en het lijkt erop dat het een permanente knop is. Ik mis hem niet meer.

Een verliefdheid van mijn kant heeft daar wel toe bijgedragen. De verliefdheid heeft geen perspectief omdat de beste man niet beschikbaar is maar het opende wel allerlei nieuwe deuren in mijzelf. Deuren weg van de ex.
Ik had dit echter op geen enkele manier kunnen forceren. Het daten van vorig jaar kwam wel voort uit het verlangen naar die uitgang maar zorgden vooral tot pijn. Na al die date pogingen voelde ik me alleen nog maar verdrietiger, was het verlangen naar de ex heviger en huilde ik me bij thuiskomst in slaap.
En ineens was er nu de afgelopen tijd een spontane verliefdheid van mijn kant met alle bijbehorende verlangens. En geen enkele daarvan was gericht op de ex!
Natuurlijk komt ook deze verliefdheid samen met frustratie vanwege de situatie maar het heeft vooral heel veel lucht gegeven. Ik kan het niet goed omschrijven, maar het voelt alsof mijn hart een douche heeft gehad en een stuk schoner is!

De zomer staat voor de deur en ik ga deze zomer tegemoet zonder liefdesverdriet.
Ik vecht nog steeds tegen mijn eigen demonen, mijn valkuilen, mijn bagage en mijn buien..
Ik heb nog steeds mijn angsten voor de toekomst maar ook mijn vechtlust, levenslust en optimisme.

Mediteren (vaste prik half uur per dag voor ik naar mijn werk ga) en Yoga (paar x per week) helpen om de ruimte in mijzelf te behouden.

De zomer staat voor de deur en ik heb er zin in!

Dag ex, hello me!!!