...dat er na een periode van 3 weken patronen van denken gaan veranderen bij mensen. Qua gevoel zou ik het fan-tas-tisch vinden wanneer hij wel zo'n spijt krijgt, dat hij me smekend terug vraagt. Ik dwing mezelf naar mezelf te kijken, ik dwing mezelf naar mijn eigen gevoel te kijken...puur met mijn verstand en misschien wel erg rationeel, maar ik heb alleen invloed op mijn eigen patronen en niet op die van een ander. Vandaar de strengheid naar mezelf. Want zeg nou zelf....ik ga toch niet het risico lopen weer voor de 3e keer zo'n zware periode in te moeten gaan? En ik weet echt wel...mijn gevoelens voor hem zijn er nog steeds...heel normaal..ik ben niet voor niks de tweede keer onvoorwaardelijk en met het volste vertrouwen weer in onze relatie gedoken. En het klinkt allemaal heel stoer, maar ik ben het echt niet hoor! Misschien heb ik over een uur wel weer een huilbui, of raak ik in paniek...Maar dan zeg ik in mezelf, en vaak ook hardop; Doe het niet!Doe het niet!Doe het niet! Terwijl je gevoel eigenlijk niks anders wil dan een levensteken van hem...is het voor mij toch echt wel het beste om zelf vooruit te gaan. Elke minuut is er één, elke dag is er één...en ik zit nu op 21 dagen..en dat zijn 3 hele weken..het is moeilijk, maar ...ben best trots op mezelf en ik voel me nu echt even goed, en het huis is schoon...Ik sleep me door de tijd heen, met mijn kiezen op elkaar, met een steen in mijn buik en met een kartelmes door mijn hart...zie je..er begint bij mij na 3 weken iets te veranderen...