ben toevallig (ja echt) op deze site terecht gekomen. heel erg toevallig want het is net 3 en een halve week uit. Hij zag het niet meer zitten. Waren anderhalf jaar samen en woonden daarvan een jaar samen. Ik ben 29 en het is de eerste keer van mn leven dat iemand anders voor mij beslist dat ie niet meer met mij wil zijn. De eerste week kon ik alleen maar huilen, ging de wereld een beetje aan me voorbij alsof je een beetje verdoofd bent. Herken alle andere berichten die hier staan..ook het gevoel van: " wanneer houdt dit klote gevoel nou eindelijk eens een keertje op?". In de eerste week dat het uit was hebben we gebeld en gewoon al mn gevoelens er uit gegooid. Gehuild, gezegd dat ik spijt heb van alle liefde en energie die ik erin heb gestoken, spijt van alle herinneringen. Hij zei namelijk: " we hebben toch hele mooie herinneringen?" HAH flikker op met je klote herinneringen..wat heb je eraan! rot op zeg! Hij was verder rustig en koeltjes, bah. Op een gegeven moment trok ik dat niet meer. Totdat ik iets zei dat hem raakte.. snotterend zei ik dat hij moest beloven dat hij 'ons' koosnaampje niet tegen iemand anders zou zeggen. Daardoor moest ie ook huilen. Het leek zowaar alsof hij ook gevoel had. Ik waarschuwde hem dat dit een fijn gesprek was maar dat ik vast en zeker nog naar zou gaan doen in de toekomst. " nou, dan denk ik gewoon aan dit gesprek" zei hij snotterend. Sindsdien is hij koud, kil en zakelijk. En dat doet pijn. Het voelt alsof het allemaal niks betekend heeft. Alsof je vreemden bent. Vreemden die elkaar eigenlijk ook nog eens niet mogen. Een soort noodzakelijk kwaad als je elkaar moet spreken. We wisselen elkaar nu af in ons huis. Daarvoor moeten afspraken gemaakt worden en tot nu toen ben ik steeds degene die daarvoor belt, sms-t. Het liefst zou ik hem helemaal uit mn leven snijden want zijn harde, emotieloze houding doet teveel pijn. Wat is dat toch met die mensen die denken dat ze zo moeten doen? Misschien halen ze zichzelf in hun hoofd dat ze zo moeten doen omdat we anders weer hoop krijgen? Wat een onzin. Ik zie heus wel in dat het niet meer goedkomt. Ook als je weet dat iemand jou niet meer ziet zitten en dus niet meer van je houdt (want mensen die het uitmaken en zeggen dat ze nog van de ander houden..dat vind ik zo'n onzin) zorgt dat bij mij ..voor een wegebbend gevoel van liefde..dat wordt automatisch minder lijkt wel.
Het gekste en moeilijkste vind ik dat het net lijkt of het allemaal niet gebeurt is. Alsof je nooit een tijd hebt gehad dat je elkaar het liefst 24 uur per dag wilde zien. Alsof het nooit zo is geweest dat je niet genoeg van die ander kon krijgen.. zelfs alsof je nooit met die ander gezoend hebt...

Het lijkt ook wel alsof je ineens een bord op je hoofd hebt dat je weer beschikbaar bent. ineens komen uit alle richtingen mensen die interesse in je hebben. De aandacht maakt een boel goed. is een pleistertje op een gapend gat> ik doe er alleen niks van want ik weet dat het gewoon tijd kost.

het enige waar ik me zorgen over maak is dat ik het gevoel heb dit nooit meer te durven. Zou ik dit risico ooit nog nemen????